Αναζήτηση
Τίποτε δεν έχει αλλάξει. Και τίποτε δεν είναι όπως το 2012. Εξαρτάται από ποια γωνία μπαίνεις στον χρόνο. Αν μπεις από τη μεριά του δυτικού Τύπου, το πρόσωπο του 2015 είναι το ίδιο που φιγουράριζε στα πρωτοσέλιδα και πριν από δυόμισι χρόνια. Η Ελλάδα επιστρέφει στην ευρωπαϊκή ατζέντα με το πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα.
Ο Τσίπρας όμως δεν είναι ίδιος. Αρκεί να δει κανείς το πιο πρόσφατο παράδειγμα: Τον –για να το πούμε κομψά –ηγεμονικό τρόπο με τον οποίο ο Τσίπρας άφησε το προσκλητήριο να πέσει από τα χέρια του Φώτη Κουβέλη. Λίγες ώρες αφότου τα κουκιά της ΔΗΜΑΡ είχαν ταΐσει τη στρατηγική ΣΥΡΙΖΑ στην τρίτη ψηφοφορία για τον Πρόεδρο, ο Τσίπρας έκλεινε την πόρτα του ψηφοδελτίου Επικρατείας. Κι ένα εικοσιτετράωρο αργότερα εξωθούσε τον Κουβέλη στην πολική ερημία της Αγίου Κωνσταντίνου.
Εντάξει, το λογικό επιχείρημα ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε λόγο να ανεχθεί μια φράξια ΔΗΜΑΡ στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του. Η ΔΗΜΑΡ έπρεπε να διαλυθεί προκειμένου να απορροφηθεί, αλλά μια τέτοια συνθηκολόγηση δεν θα έσωζε ούτε τα προσχήματα για τον Κουβέλη. Πέρα όμως από τα διαπραγματευτικά άλλοθι, αυτό που μένει είναι ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έκανε αμείλικτη χρήση της νωπής –κατακτημένης μετά το 2012 –ισχύος του.
Ο ίδιος ο Τσίπρας δεν θέλει να είναι ο Τσίπρας του 2012. Ετσι τουλάχιστον είπε ο ίδιος στην πρώτη προεκλογική συνεδρίαση κομματικού οργάνου, καλώντας εαυτόν και συντρόφους «να διδαχθούμε από τα λάθη του 2012». Το ποια ήταν αυτά τα λάθη έσπευσε να το θυμίσει ο Γιάννης Τόλιος της Αριστερής Πλατφόρμας –με τις δηλώσεις του περί στάσης πληρωμών.
Τα γκάλοπ δείχνουν ότι η ΝΔ μπορεί να ελπίζει μόνο στον φόβο. Κάθε συλλαβή, κάθε νεύμα που θα μπορούσε να αναζωπυρώσει τον φόβο για το ευρώ είναι εκλογικό δώρο –ακόμη κι αν χρειάζεται να το διατυμπανίζει υπό βροχήν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός.
Το λάθος που κινδυνεύει να επαναλάβει ο Τσίπρας είναι να αντιμετωπίσει τη φλυαρία των στελεχών του με συγκατάβαση –όπως είχε κάνει το 2012 καλύπτοντας το δόγμα Λαφαζάνη περί αποφετιχοποίησης του ευρώ. Το λάθος θα ήταν να εμμείνει στη ρητορική τού πεντοζάλη.
Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε με πολλά χιλιόμετρα στη στροφή των εκλογών. Μένει να φανεί αν η πόλωση τού ήταν αναγκαία μόνο για να δυναμιτίσει την προεδρική εκλογή. Αν είναι δηλαδή έτοιμος να κατεβάσει ταχύτητες, επιλέγοντας ρότα καθησυχασμού των μικρο-μεσοαστικών στρωμάτων.
Ούτως Ή άλλως, η ευθεία των είκοσι πέντε ημερών είναι πολύ σύντομη. Και μπορεί ο Τσίπρας να μπει στον πειρασμό να τη διανύσει με κεκτημένη ταχύτητα. Με το πόδι κολλημένο στο γκάζι του ’12.
