Αναζήτηση
Οταν μια χώρα κάνει ήρωες τους ληστές είναι προφανές ότι θα καταστραφεί από τους αλήτες.
Οταν μια κοινωνία χειροκροτεί το μίσος είναι βέβαιο ότι υποθάλπει την εκδίκηση.
Οταν ένα μέρος του πολιτικού συστήματος καλλιεργεί την αμετροέπεια είναι αναμενόμενο να αγκαλιάσει την υστερία.
Θέλω να ελπίζω ότι οι αυτουργοί των σαββατιάτικων καταστροφών θα υποδειχθούν και θα διωχθούν από την Αστυνομία και τη Δικαιοσύνη. Ετσι οφείλει να λειτουργεί ένα κράτος δικαίου.
Τους ηθικούς αυτουργούς όμως μπορώ να τους κατονομάσω με μεγάλη ευκολία –άλλωστε είναι γνωστοί στο Πανελλήνιο…
Είναι όσοι προβάλλουν ή αποδέχονται τον ισχυρισμό ότι στη χώρα μας είναι δυνατόν να υπάρχει κάποια άλλη νομιμότητα από εκείνην του κράτους δικαίου και της συντεταγμένης πολιτείας.
Μια νομιμότητα που θα προσδιορίζεται κατά περίπτωση από τους ίδιους τους παρανόμους ή από διάφορους ευαίσθητους «αλληλέγγυους» της Αριστεράς ή από 502 δημοσιογράφους που συναποφάσισαν ότι «έχουμε πόλεμο» ή από την 5η ΕΛΜΕ Αθήνας.
Μια νομιμότητα δηλαδή που θα καθορίζεται κάθε φορά από το καφενείο της γειτονιάς. Και θα επιβάλλεται κατά την ευγενή βούληση παντός ενδιαφερομένου.
Ε, λοιπόν, τέτοια νομιμότητα ούτε υπάρχει ούτε μπορεί ποτέ να υπάρξει.
Διότι πέρα από το κράτος δικαίου και τη συντεταγμένη πολιτεία είναι μόνο η ζούγκλα. Και ο νόμος της ζούγκλας είναι αυτό ακριβώς που ζήσαμε τον Δεκέμβριο του 2008 και ξαναθυμηθήκαμε προχθές το βράδυ.
Μόνο στη ζούγκλα «η εξέγερση γίνεται καθήκον», μόνο στη ζούγκλα το έγκλημα ονομάζεται πολιτική και μόνο στη ζούγκλα οι ληστείες με τα Καλάσνικοφ μπορούν να νοηθούν ως «πράξεις αντίστασης».
Αντίστασης πού; Μήπως σε κάποιον υποθετικό πόλεμο που επινόησαν για την περίσταση διάφοροι συνυπογράφοντες δημοσιογράφοι;
Αντίστασης σε τι; Μήπως στο «κράτος των δολοφόνων» που διαπίστωσαν οι εκπαιδευτικοί της 5ης ΕΛΜΕ;
Διότι αν όντως ζούμε στο «κράτος των δολοφόνων» τότε πώς ανέχονται αυτοί οι εξοργισμένοι δημόσιοι λειτουργοί να αμείβονται από ένα κράτος δολοφόνων;
Κι αν στο μυαλό τους ο νεαρός κατάδικος «αρνήθηκε να προσκυνήσει» και τώρα κάποιοι τον τιμωρούν, τότε γιατί δεν αρνούνται να προσκυνήσουν κι εκείνοι;
Γιατί δεν πηγαίνουν όλοι μαζί στον υπουργό Παιδείας του «κράτους των δολοφόνων» να του τρίψουν στα μούτρα τις παραιτήσεις τους;
Ενδεχομένως βεβαίως να με ρωτήσετε: και πώς θα ζήσουν οι ασυμβίβαστοι αυτοί αγωνιστές, αν παραιτηθούν από τη μισθοδοσία του Δημοσίου;
Σωστή η απορία αλλά ο αγώνας κατά του προσκυνήματος εμπεριέχει εξ ορισμού και μερικές θυσίες. Δεν γίνεται τζάμπα, ούτε δημοσία δαπάνη.
Αλλωστε αν στριμωχτούν πολύ, υπάρχουν πάντα και οι ληστείες!..
