Την έχουν κάνει σύμβολο της γυναικείας υστεροβουλίας και ματαιοδοξίας. Και εκείνη, εδώ και 55 χρόνια, κοιτά με τα γαλάζια μάτια της έναν κόσμο έτοιμο να κατασπαράξει την ομορφιά όταν δεν μπορεί να την κατακτήσει. Το «έγκλημά» της είναι ότι κατασκευάστηκε όμορφη. Μιλάω για την Μπάρμπι, την πιο δημοφιλή κούκλα στον κόσμο, που λατρεύουν τα κορίτσια όταν είναι μικρά και αγαπάνε να μισούν όταν μεγαλώσουν.

Από την επόμενη εβδομάδα θα πωλείται στις ΗΠΑ το αντίπαλον δέος της, η Λάμιλι. Θα είναι κοντή, καστανή και θα έχει κυτταρίτιδα και ραγάδες. Την έφτιαξε ένας 26χρονος γραφίστας για να μοιάζει, λέει, με κανονικές γυναίκες. Και αναρωτιέμαι, πέραν της εμπορικής σκοπιμότητας, στο όνομα ποιας πολιτικής ορθότητας αποδυναμώνουμε και απογυμνώνουμε από τη γοητευτική ουτοπία της μία από τις πιο ωραίες λέξεις –σε όλες τις γλώσσες. Αυτήν που μας νανούριζε η μάνα μας όταν ήμασταν μικρά και μας ψιθύριζαν στο αφτί οι άντρες της ζωής μας. «Κούκλα μου!».

Δεν νομίζω ότι η γυναικεία ματαιοδοξία έχει ανάγκη από μια κούκλα για να πυροδοτηθεί. Είναι ένα εγγενές γυναικείο χαρακτηριστικό που η καθεμιά μας το χειρίζεται όπως ξέρει και μπορεί. Και εν τοιαύτη περιπτώσει, κανονική γυναίκα θεωρώ την ηρωίδα του Γουίλι Ράσελ, τη Σίρλεϊ Βάλενταϊν, που στο ομώνυμο θεατρικό έργο μισεί τις ατέλειές της και ομολογεί στο κοινό πως αν η κυτταρίτιδα ήταν ποινικό αδίκημα, η ίδια θα είχε καταδικάσει τον εαυτό της σε θάνατο.

Τελευταία Νέα