Αχ, Μελίνα… Εκείνη το ήξερε το καλούπι, γιατί το είχε φτιάξει μόνη της. Με δικά της υλικά. Και μετά του έδωσε μια και το έσπασε… Για τη γυναίκα μάγκα μιλάω, τη γυναίκα αντράκι, τη συμβολική «Στέλλα» της. Που, από τότε, στο φουστάνι της προσπαθούν να μπουν πολλές. Το θέμα όμως δεν είναι το φουστάνι ούτε καν το ύφασμα. Είναι η ούγια.

Ειδικά στην πολιτική, η διαφορά στην ούγια βρυχάται –η άτιμη. Ως γυναίκα μιλάω, γιατί με πληγώνει η κακοποίηση μιας κορυφαίας εκδοχής του φύλου μου… Η γυναίκα μάγκας είναι μάγκας για την πάρτη της και ως προς τις αντοχές της, όχι για να κάνει τσαμπουκάδες στους άλλους. Δεν προσβάλλει και δεν βρίζει τους δημοσιογράφους όταν δεν της αρέσει μια ερώτηση. Ξέρει πως όταν θέλει να βάλει στη γωνία κάποιον, η απροκάλυπτη επιθετικότητα είναι σουγιάς, ενώ η παγερή ευγένεια χαντζάρα. Δεν είναι ανασφαλής ώστε να θέλει τους συνεργάτες της ένα βήμα πίσω. Εχει την αυτοπεποίθηση να τους βγάλει ένα βήμα μπροστά. Είναι ευαίσθητη, αλλά ξέρει πώς να μετουσιώσει την ευαισθησία της σε δύναμη και όχι να την αφήσει να εκπέσει σε υστερία.

Γυναίκα μάγκα δεν σε κάνει το μπεγλέρι. Αλλο το να χορεύεις το «Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι» και άλλο συγκαμένο ζεϊμπέκικο. Είναι η διαφορά που έχει η Μελίνα στη «Στέλλα» από τη συμπαθέστατη κατά τα άλλα Χρονοπούλου στο «Μια κυρία στα μπουζούκια» –ή από τη νέα περιφερειάρχη, Ρένα Δούρου, που αυτή επιπλέον δεν παίζει ρόλο στο σινεμά αλλά στην πολιτική.

Τελευταία Νέα