Αναζήτηση
«Τον δείχνει στο ντοκιμαντέρ εν γνώσει του, να βλέπει το χαστούκι. Χρησιμοποίησε το χαστούκι, που είναι μια κατάπτυστη πράξη για την οποία ο Κασιαδιάρης δεν έχει κάτσει στο σκαμνί. Είναι αυτεπάγγελτο αδίκημα και κατεβαίνει και στις εκλογές. Και ο κ. Τσίπρας, χρησιμοποίησε το χαστούκι για να διαφημίσει το ντοκιμαντέρ».
Και συνέχισε:
«Δεν με ρώτησε κανένας αν θέλω να βλέπω ξανά και ξανά τη μούρη μου ως διαφημιστικό του μεγάλου πολιτικού ανδρός – κατά την άποψή μου Τσογλάν boy μετά από αυτό – που λέγεται Αλέξης Τσίπρας».
Σε αυτό όλο το τζέρτζελο που ως εκ… Περισσού προέκυψε, όλοι έχουν πάρει θέση και κανείς δεν έχει δει ακόμα το επίμαχο ντοκιμαντέρ. Οι δημιουργοί του Αλέξανδρος Παπανικολάου και Εμιλυ Γιαννούκου έκαναν μια γραπτή δήλωση και μεταξύ των άλλων υποστηρίζουν:
«Η αλήθεια έχει τη δική της δυναμική. Οσο κι αν προσπαθεί κάποιος να την πετσοκόψει ή να την παρερμηνεύσει. Με αυτή την έννοια, αν η κυρία Κανέλλη επιθυμεί να επιτεθεί στον Αλέξη Τσίπρα, ας βρει άλλους τρόπους να το κάνει. Οχι με το έργο μας. Διότι αυτό που έχει καταγραφεί στο ντοκιμαντέρ ουδεμία σχέση έχει με τους ισχυρισμούς της. Το αντίθετο μάλιστα».
Ννννννναι. Δεν είναι τόσο απλό, κύριοι. Ανεξάρτητα αν έχουμε δει ή όχι το επίμαχο έργο – δεν μπορείς έτσι άνετα, να «χρησιμοποιείς» την τραυματική εμπειρία του άλλου χωρίς να ζητάς την άδεια. Θα μου πεις , «θα την έδινε;». Το πιθανότερο είναι πως όχι. Αλλά η στοιχειώδης δεοντολογία επιτάσσει να τη ζητήσεις.
Είτε το δω είτε δεν το δω το ντοκιμαντέρ, είτε είναι μάπα είτε αριστούργημα, είτε το χαμόγελο είναι χαβαλετζίδικο είτε είναι «μεστόν νοήματος» – η ουσία είναι μία: έπρεπε να ζητηθεί η άδεια. Και δεν ζητήθηκε. Αντί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ να υψώνει τους τόνους, καλά θα έκανε να ζητήσει μια συγγνώμη.
Από την άλλη: αν – στα δικά μου κιτάπια – η Λιάνα Κανέλλη εδώ έχει τα 1.000 δίκια, με την έκφραση «τσογλάν μπόι» τα 1.000 τα κατέβασε στα 500. Δεν ανήκω σε αυτούς που χιμήξαν να πουν με Περισσή – εκ του Περισσού – ευκολία πως εξαργυρώνει αυτό το χαστούκι με επικοινωνιακή νομισματική ισοτιμία. Ισως γιατί ανήκω στα τυχερά άτομα που δεν έχω δώσει και δεν έχω φάει χαστούκι ποτέ στη ζωή μου. Είμαι έξω απ’ τον χορό, λοιπόν, και πολλά τραγούδια ΔΕΝ ξέρω. Ξέρω ότι αγριεύτηκα, θύμωσα, τρόμαξα με αυτή τη σκηνή. Και όχι μόνο για το κλασικό «άνδρας χτύπησε γυναίκα». Το θεωρώ εξίσου άθλιο και ελεεινό όταν άνδρας χτυπάει άνδρα, γυναίκα χτυπάει γυναίκα, ενήλικος χτυπάει παιδί, παιδί χτυπάει άλλο παιδί και πάει λέγοντας.
Ετσι και με την Κανέλλη. Κάποιος αυθαίρετα σε υποχρεώνει να ξαναζήσεις κάτι που σε πονάει. Και σε πονάει ειλικρινά. (Είχα δει τότε την «πλακίτσα» που της είχαν κάνει πέρυσι στον Σκάι. Η γυναίκα μετά έτρεμε, έκλαιγε. Εβλεπες το σοκ, την ταραχή, τον ψυχικό κλονισμό. Ομως, με το δίκιο βουνό, τι το θες το «τσογλάν μπόι», ρε Λιάνα μου; Ασ’ το να πάει στο διάολο. Πες ξερά, σταράτα, ξεκάθαρα, «δεν εξουσιοδότησα κανέναν να καπηλευτεί το δικό μου τραύμα» – και τελείωνε. Ή συνέχισε. Κάνε ό,τι εσύ κρίνεις. Γιατί μόνο σένα αφορά.
Αλλά άσε τους χαρακτηρισμούς στους άλλους. Σε αυτούς που δεν έχουν επιχειρήματα. Σε αυτούς που δεν έχουν τις γνώσεις να αναμετρηθούν στον διάλογο. Σε όλα εκείνα τα αρσενικά και θηλυκά τσόκαρα που έχουν κατακλύσει το ελληνικό Κοινοβούλιο. Που έχουν κάνει το επίπεδό του ένα με τη μοκέτα. Βρίζονται, μουντζώνονται, ξεφωνίζουν, ουρλιάζουν, πιάνονται στα χέρια.
Οι απαίδευτοι, Λιάνα. Οι ανιστόρητοι, οι αναλφάβητοι! Αυτοί καταφεύγουν στις ατραπούς της ύβρεως. Εσύ δεν το χρειάζεσαι. Γιατί έχεις συγκεκριμένα όπλα στη φαρέτρα σου. Τον λόγο. Τη γνώση. Τη «μετά λόγου γνώσιν».
Και όλοι σας… Κατεβάστε τους τόνους, που να πάρει η ευχή! Το έχουμε εμπεδώσει πως σας χωρίζει άβυσσος. Αλλά – πείτε το ρομαντισμό, πείτε το πολιτική αφέλεια – την Αριστερά την ένωσαν κάποτε κοινοί αγώνες, κοινά οράματα, κοινό αίμα. Οι άγριες συγκρούσεις των αριστερών κομμάτων με θλίβουν. Βαθιά.
Αλλά, πάλι, ποια είμαι εγώ που θα σας κρίνω; Απλά Κάποια που στα νιάτα της σε μια πλατεία πανηγύρισε την τότε – και για λίγο – Ενωμένη Αριστερά. Ποια είμαι εγώ που θα σας κρίνω; Για να παραφράσω τον Οσκαρ Ουάιλντ «Μια πολίτις χωρίς σημασία».
Αυτό είχα να πω. Μόνο. Θέλετε το κρατάτε, θέλετε το πετάτε. Τα σέβη μου.
