Αναζήτηση
Οταν στις γειτονιές οι ναζιστές στήνουν ενέδρες στους κομμουνιστές τότε δεν υπάρχει αμφιβολία για το σκηνικό. Είναι σκηνικό Βαϊμάρης.
Οταν σε μια δημοκρατία η «ριζοσπαστική Αριστερά» επιλέγει τη στρατηγική τής έντασης και η «εθνικιστική Δεξιά» τη στρατηγική της βίας τότε δεν υπάρχει αμφιβολία για το αποτέλεσμα.
Ακόμη και αν ξεκινούν από αντίθετες διακηρύξεις, αν δηλώνουν αντίστροφες επιδιώξεις ή αν ωθούνται από αντικρουόμενες μπουρδολογίες, το αποτέλεσμα είναι που μετράει.
Εδώ και ενάμιση χρόνο επαναλαμβάνω μονότονα ότι η χώρα ζει συνθήκες «εμφυλίου χαμηλής έντασης», ενός Ψυχρού Εμφυλίου, και ίσως πολλοί αναγνώστες θεωρούν ότι υπερβάλλω ή απλουστεύω.
Με το χέρι στην καρδιά, λοιπόν, ας ρίξουν μια ματιά γύρω τους.
Ημέρα με την ημέρα, το θερμόμετρο της έντασης ανεβαίνει. Ημέρα με την ημέρα, το αίμα έρχεται πιο κοντά. Αν κατάλαβα καλά, μόνο από τύχη δεν είχαμε θύματα στο Πέραμα.
Και μόνο από τύχη θα βγάλουμε τον χειμώνα χωρίς η όξυνση να εξελιχθεί σε ανοιχτή σύγκρουση.
Διάβασα προχθές ότι κάπου στην Αττική ο τοπικός σύλλογος γονέων κατέλαβε ένα… νηπιαγωγείο!..
Λυπάμαι λοιπόν αλλά όταν τα σχολεία, οι πλατείες, οι γειτονιές μετατρέπονται σε γήπεδα αναμέτρησης, ο ασκός του Αιόλου έχει ανοίξει.
Η επιλογή του μίσους αποτελεί τελικά το κοινό χαρακτηριστικό όσων επιχειρούν από τα δεξιά και τα αριστερά να κατεδαφίσουν τη χώρα ισχυριζόμενοι ότι θα τη φτιάξουν καλύτερη.
Στη σημερινή Ελλάδα όμως, υπάρχει μια σημαντική διαφορά από τη Γερμανία της Βαϊμάρης.
Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις ακόμη και των πιο αμφιλεγόμενων εταιρειών, μια μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων της τάξεως του 60%-65% κάνει πάντα την επιλογή της πολιτικής σταθερότητας και της δημοκρατικής ομαλότητας.
Και μια κι ο λόγος για πρόσφατες δημοσκοπήσεις: θυμάμαι όταν στις 3 Ιουνίου 2012, η Public Issue έδινε 31,5% στον ΣΥΡΙΖΑ με ανοδική πορεία έναντι 25,5% στη ΝΔ με πτωτική τάση. Τότε προεξοφλούσαν «δυναμική υπέρ της Αριστεράς» και μια «απότομη και δυναμική μεταβολή». Ακόμη γελάω.
Διότι, όπως τότε, έτσι και τώρα οι διάφοροι αβανταδόροι της καταστροφής επιμένουν να υποτιμούν αυτή τη μεγάλη πλειοψηφία.
Μια πλειοψηφία που με προσωπικό κόπο και κοινωνικό κόστος γύρισε την πλάτη στους μπράβους και τους τυχοδιώκτες για να κρατήσει όρθια την κοινωνία και την πατρίδα της.
Αυτοί έλειψαν στη Βαϊμάρη. Υπάρχουν στην Ελλάδα. Κι όσο υπάρχουν, δεν νομίζω ότι απειλείται σοβαρά η χώρα.
Οταν λοιπόν ακούω γύρω μου την εύλογη δυσφορία, την ανυπόφορη κόπωση και τα εκκωφαντικά παράπονα, θυμάμαι πάντα τη φράση του Αντρέ Μαλρό όταν έλεγε για τον άλλο Εμφύλιο, τον ισπανικό, ότι «βλαστημώντας ανεβαίνουν στο μέτωπο οι καλύτεροι στρατιώτες».
