Έρχονται οι Mάχες της Eνέργειας

H σύνοδος της Ομάδας των Οκτώ, την οποία θα φιλοξενήσει ο Βλαντίμιρ Πούτιν, θα

είναι κατ’ αρχάς αφιερωμένη στην ενεργειακή ασφάλεια για δύο λόγους. Πρώτον,

μέσα σε ένα περιβάλλον όπου οι φυσικές πηγές πετρελαίου και αερίου

περιορίζονται ενώ η ζήτηση αυξάνεται, τα κράτη ανησυχούν για το ενδεχόμενο να

μην μπορούν πια να υπολογίζουν σε μια σταθερή ροή ανεφοδιασμού. Ενισχύεται

συνεπώς η βούλησή τους να προστατεύσουν τις οδούς ανάμεσα στους τόπους

παραγωγής και την κατανάλωση. Τις εντάσεις αυξάνει επίσης η απειλή ότι η

τρομοκρατία θα πλήξει τις πετρελαιοπηγές, τους πετρελαιαγωγούς ή τα θαλάσσια

μέσα μεταφοράς του πετρελαίου, καθώς και η προοπτική ότι πετρελαιοπαραγωγές

χώρες μπορεί να επιλέξουν να κλείσουν τους κρουνούς του πετρελαίου και του

αερίου για πολιτικούς λόγους.

Οι φόβοι. Στην Ασία, οι ενεργειακές ορέξεις της Κίνας και της Ινδίας

αποτελούν έναν εν δυνάμει αποσταθεροποιητικό παράγοντα της αγοράς. Οι δύο

χώρες προσπαθούν να προστατεύσουν τις οδούς ανεφοδιασμού τους. Αν υπάρξει μια

σινο-αμερικανική σύγκρουση για την Ταϊβάν, η Κίνα φοβάται πως το Πολεμικό

Ναυτικό των ΗΠΑ θα της επιβάλει πετρελαϊκό αποκλεισμό. H απάντηση σε αυτό που

οι Κινέζοι αποκαλούν «το δίλημμα του πορθμού Μαλάκα» (80% των πετρελαϊκών

εισαγωγών τους περνάει από το στενό αυτό, ανάμεσα στην Ινδονησία και τη

Μαλαισία) είναι η λεγόμενη στρατηγική του «κολιέ των μαργαριταριών»: το Πεκίνο

έχει διαπραγματευθεί διαδοχικές στρατηγικές διευκολύνσεις στις ακτές του

Πακιστάν, του Μπανγκλαντές και της Βιρμανίας.

Άλλη πηγή των αμερικανικών ανησυχιών είναι ο νέος ενεργειακός εθνικισμός στη

Λατινική Αμερική, απ’ όπου η Ουάσιγκτον εισάγει 19% του πετρελαίου της και

όπου η Βενεζουέλα, η Βολιβία, ο Ισημερινός και το Μεξικό την κάνουν να το

πληρώνει ακριβά. Τέλος οι τεχνικοί και φυσικοί κίνδυνοι, όπως οι βλάβες στην

ηλεκτροδότηση των τελευταίων ετών και οι κυκλώνες του 2005, έχουν αυξήσει τις

εντάσεις στις αγορές της ενέργειας.

Παρακολουθούν τους ωκεανούς με δορυφόρους

Κάθε χρόνο 1,9 δισεκατομμύριο τόνοι πετρελαίου (62% της παγκόσμιας παραγωγής)

μεταφέρονται από τους ωκεανούς. Τα ευαίσθητα σημεία στους ναυτιλιακούς άξονες

ελέγχονται όλο και περισσότερο από τους δορυφόρους και τα πολεμικά σκάφη των

χωρών. Από πλευράς στρατηγικής σημασίας, το στενό του Χορμούζ, απ’ όπου

διακινείται το 30% του εμπορίου πετρελαίου, είναι πρώτο στις επικίνδυνες

ζώνες.

Ακολουθούν το στενό Μπαμπ-ελ-Μάντεμπ, ο Βόσπορος, η Διώρυγα του Σουέζ, ο

πορθμός Μαλάκα και η διώρυγα του Παναμά.

Στους κόλπους της Ατλαντικής Συμμαχίας, οι Αμερικανοί προσπαθούν να πείσουν

τους εταίρους τους να αναθέσουν πρωτεύοντα ρόλο στο ΝΑΤΟ. H Ουάσιγκτον θέλει ο

Οργανισμός Διαχείρισης του Δικτύου Πετρελαιαγωγών στην Κεντρική Ευρώπη, ο

CEPMO (μια επιτροπή του ΝΑΤΟ που δημιουργήθηκε κατά τον Ψυχρό Πόλεμο), ο

οποίος διαχειρίζεται αγωγούς 5.200 χιλιομέτρων, να μεταμορφωθεί σε «επιτροπή

ενεργειακής ασφάλειας», με αποστολή να προστατεύει τις υποδομές και τις οδούς

ανεφοδιασμού. Το Παρίσι, το Βερολίνο, η Μόσχα και το Όσλο αντιτίθενται σε έναν

τέτοιο ρόλο της συμμαχίας, που θα σήμαινε γεωγραφική και θεματική επέκταση των

αποστολών της.