Το καυτό «τιτίβισμα» της Μαρίας Ρεπούση για τις γενοκτονίες

Στο μεταξύ, φωτιές άναψε πάλι στο θέμα της Γενοκτονίας η Μαρία Ρεπούση. Αν και λακωνική, η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ έγραψε στον προσωπικό της λογαριασμό στο twitter: «Αντί σχολίου για την τροπολογία των βουλευτών της ΝΔ, παραπέμπω στο Α. ΛΙΑΚΟΣ: Βγάλτε τους νεκρούς από τη ζυγαριά!».

Στο άρθρο που συνέταξε ο καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Αντώνης Λιάκος τον περασμένο Δεκέμβριο, στον πρώτο γύρο αντιπαράθεσης για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, υπογραμμίζει ότι ο ιστορικός δεν είναι δικαστής και διερωτάται «με ποια κριτήρια λοιπόν ονομάζεται μια μαζική εξόντωση γενοκτονία;». Οπως υποστηρίζει, «το ζήτημα δεν είναι αν η διαδικασία της εξόντωσης έχει ως θύματα αμάχους χωρών που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση ή η μελετημένη εξόντωση πληθυσμών με κριτήριο τη φυλή ή το θρήσκευμα».Ενα γεγονός δεν συνιστά από μόνο του γενοκτονία, επισημαίνει και εξηγεί: «Ονομάζεται εκ των υστέρων έτσι, κάτω από συγκεκριμένες νομικοπολιτικές προϋποθέσεις που αφορούν το παρόν της αναγνώρισης και όχι το παρελθόν της διάπραξης. Η γενοκτονία δηλαδή δεν είναι ένα «αντικειμενικό γεγονός». Η χρήση του όρου εξαρτάται από το ποιες συνέπειες επιδιώκουμε να έχει ο τρόπος που αναφερόμαστε στο γεγονός».

Ακόμη ξεκαθαρίζει στο άρθρο του πως δεν αποσκοπεί σε μια «διαβάθμιση» εγκλημάτων, «ούτε κάποιοι νεκροί βαραίνουν περισσότερο από άλλους». Υποστηρίζει ωστόσο πως «οι διατάξεις του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου οι οποίες διαχέουν το αδίκημα της άρνησης των γενοκτονιών, όπως στην περίπτωση των Ποντίων και των Μικρασιατών, στην πραγματικότητα εξουδετερώνουν τον λόγο που μπαίνουν σε ένα αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Και, επίσης, η πράξη της διαπραγμάτευσης, δηλαδή τι θα ονομαστεί γενοκτονία, εργαλειοποιεί τη μνήμη και προσβάλλει τους νεκρούς, γιατί τους βάζει στη ζυγαριά της διαπραγμάτευσης». Ο κ. Λιάκος επισημαίνει ότι «η μνήμη και ο σεβασμός στους νεκρούς των μεγάλων σφαγών δεν έχουν ανάγκη κανονικοποίησης μέσω του νόμου» και καταλήγει: «Ο σεβασμός κερδίζεται με το να σκύψουμε πάνω στις συνθήκες που γέννησαν αυτά τα τρομερά εγκλήματα, και κυρίως την εμπειρία των ανθρώπων που τα υπέστησαν. Η αναγνώριση αυτής της εμπειρίας, η ενσυναίσθηση αυτών των συνθηκών θα μας ενδυναμώσει ιστορικά ώστε να αντιταχτούμε σε όσους διαπράττουν ή καλλιεργούν το κλίμα για εγκλήματα εναντίον των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων σήμερα».