Ανήλικοι γονείς ανήλικων παιδιών

Θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα: δύο οικογένειες που οι γιοι τους είναι φίλοι στο σχολείο βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να διαχειριστούν ένα ατυχές περιστατικό. Ο γιος της μιας τσακώθηκε με τον γιο της άλλης και μέσα στην ένταση του περιστατικού έπεσε λίγο παραπάνω ξύλο. Τα δύο παιδιά βρέθηκαν απέναντι και την κόντρα των ανηλίκων αποφάσισαν να λύσουν οι ενήλικοι γονείς τους. Ενήλικοι; Εδώ είναι το θέμα.

O «Θεός της σφαγής» («Dieu du Carnage», 2007) της γαλλίδας συγγραφέως Γιασμίνα Ρεζά (Yasmina Reza, 1959) πρωτοανέβηκε στη Ζυρίχη το 2008, στη συνέχεια παίχθηκε στο Βερολίνο και από εκεί και πέρα το έργο άρχισε το μεγάλο του ταξίδι στον κόσμο. Εχει κερδίσει πολλά βραβεία (Ολίβιε, Τόνι) και έχει μεταφερθεί με επιτυχία στη μεγάλη οθόνη από τον Ρόμαν Πολάνσκι. Μαζί με το «Art» είναι τα δύο πιο διάσημα θεατρικά της.

Η Ρεζά, όπως έχει δηλώσει σε συνεντεύξεις της, εμπνεύστηκε το θέμα από ένα πραγματικό περιστατικό που συνέβη στην οικογένειά της, με πρωταγωνιστή τον δικό της γιο κι έναν συμμαθητή του, εκεί γύρω στην ηλικία των 13-14 χρόνων. Από εκεί έπιασε το νήμα της ιστορίας της. Στη σκηνή συναντούμε δύο ζευγάρια: τον διαρκώς απασχολημένο μεγαλοδικηγόρο με τη φαινομενικά αξιοπρεπή γυναίκα του, που επισκέπτονται τον ήπιο έμπορο με τη φιλότεχνη, ακτιβίστρια σύζυγό του.

ΜΑΥΡΗ ΚΩΜΩΔΙΑ. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης ανέλαβε να σκηνοθετήσει αυτή τη μαύρη κωμωδία της σύγχρονης αστικής κοινωνίας, τηρώντας τους κανόνες του παιχνιδιού. Δημιούργησε ένα υψηλής αισθητικής αυστηρό σκηνικό, όπου τα πάντα είναι στη θέση τους. Εκεί οι μεν θα δεχθούν τους δε, θα τους προσφέρουν ένα ποτό, θα τους κεράσουν ένα γλυκό, θα κάνουν χρήση ενός τυπικού savoir vivre μέχρι να τα τινάξουν όλα στον αέρα.

Ολα όσα καθορίζουν τον σύγχρονο δυτικό άνθρωπο θα περάσουν από το σαλόνι της Ρεζά με έναν και μόνο στόχο: να διαλυθούν, οδηγώντας τους ενηλίκους πίσω στα ζωώδη ένστικτά τους, κάνοντάς τους πιο ανώριμους από τα ανήλικα παιδιά τους. Με μαεστρία η συγγραφέας κατεδαφίζει όλα εκείνα στα οποία βασίζεται ο μύθος της σύγχρονης ευτυχίας. Το σαλόνι θα μετατραπεί σε πεδίο μάχης, τα ζευγάρια θα αποκαλύψουν την πραγματική τους ταυτότητα και η κοινωνία θα δει με τρόμο τον εαυτό της στον καθρέφτη.

Από την πλευρά του ο σκηνοθέτης ακολούθησε το σχεδόν βρετανικό φλέγμα της Γαλλίδας Ρεζά. Οχι μόνο δεν πρόδωσε τις προθέσεις της, αλλά τις υπογράμμισε με μια σπάνια θεατρική ακρίβεια. Με την ίδια ακρίβεια έπαιξαν οι ηθοποιοί, είτε όταν φορούσαν τα κοστούμια και τα ταγέρ τους είτε όταν παραφέρονταν. Κι εδώ ήταν η μεγαλύτερη παγίδα για τον Μαρκουλάκη, την οποία απέφυγε με μεγάλη επιτυχία. Eνορχήστρωσε τη διάλυση των σχέσεων, των θεσμών, των συμβόλων με τον ίδιο τρόπο που ενορχήστρωσε τις ερμηνείες των εξαιρετικών ηθοποιών του. Κι αυτό δεν είναι απλή υπόθεση.

Η Στεφανία Γουλιώτη υπηρέτησε την υστερία της με μεγάλη σοβαρότητα, ο Οδυσσέας Σπηλιόπουλος τη μαλθακότητα του χαρακτήρα του με μεγάλη δύναμη, η Λουκία Μιχαλοπούλου την πτώση της με μεγάλη πίστη και τέλος ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης τον κυνισμό του με σπάνια φινέτσα.