Αν το 2001 δεν έβλεπε στο Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας την «Αντιγόνη» με τον Γιώργο Κιμούλη στον ρόλο του Κρέοντα δεν θα είχε βάλει στον εαυτό του το δίλημμα «θέατρο: τώρα ή ποτέ». Η πορεία του, όπως προσπαθεί να τη φανταστεί σήμερα με την απαραίτητη χρονική και συναισθηματική απόσταση, θα ήταν μάλλον προδιαγεγραμμένη. Και ενδεχομένως αποκομμένη από κάθε είδους καλλιτεχνική δημιουργία. Αμέσως μετά την αποφοίτησή του από το Τμήμα Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Πατρών θα ξεκινούσε μεταπτυχιακές σπουδές στη Σεισμολογία. Την αίτηση και τα απαραίτητα δικαιολογητικά, άλλωστε, τα είχε ήδη καταθέσει στη γραμματεία.

«Η σκέψη του θεάτρου όμως υπήρχε πάντα μέσα μου» εξηγεί ο Αγγελος Καλίνογλου, που στα 24 στράφηκε στην υποκριτική. Αφού πρώτα, βέβαια, είχε κλείσει δυο-τρεις φορές τα αφτιά του στις σειρήνες. «Σε αυτή την ηλικία πατάς πιο γερά στα πόδια σου και έχεις περισσότερες απαιτήσεις από τους δασκάλους». Απ’ όλους τους δασκάλους που συνάντησε στην πορεία των σπουδών του -τόσο στην Αθήνα όσο στο Λονδίνο (LAMDA) και στη Νέα Υόρκη (ΑΜDA) –ο Δημήτρης Μαυρίκιος ήταν αυτός που τον στιγμάτισε και του άνοιξε τις πόρτες του Εθνικού Θεάτρου για την πρώτη επαγγελματική συνεργασία του, το 2005. «Ηταν η μελέτη του Μαυρίκιου «Ο Πιραντέλο και ο Ερρίκος του» που κατέληξε σε παράσταση και την αμέσως επόμενη χρονιά το «Ερρίκος Δ΄»» θυμάται σήμερα.

ΠΙΝΤΕΡ ΚΑΙ ΡΑΚΙΝΑΣ. Στη δεκαετία που μεσολάβησε βρέθηκε για δύο χρονιές στο Βρυσάκι με το έργο «Τέφρα και σκιά» του Χάρολντ Πίντερ και το «Home» του Ντέιβιντ Στόρεϊ. Επόμενοι επαγγελματικοί σταθμοί ήταν το Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης με τον «Συνένοχο θεατή», το Βυρσοδεψείο με το «Δέρμα» της Ελλης Παπακωνσταντίνου και το «TINA» (There Is No Alternative) του Γάλλου Γκι Ντελαμότε, η «Ανδρομάχη» του Ρακίνα στην Επίδαυρο, το «Πεθαίνω σαν χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη στο Olvio. Πεδίο δράσης του σήμερα είναι και πάλι το θέατρο Οlvio με το έργο «Εξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» του Πιραντέλο. Αυτή τη φορά όμως δεν το εξετάζει από τη σκοπιά του ηθοποιού αλλά από την καρέκλα του σκηνοθέτη.

Λόγοι υπάρχουν πολλοί. Πουθενά όμως, όπως διευκρινίζει, δεν υπάρχει ψήγμα ματαιοδοξίας. «Οταν με ρωτούν «γιατί Πιραντέλο;» εξηγώ πως αποφάσισα να σκηνοθετήσω εξαιτίας του έργου. Το «Εξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» είναι ανάμεσα στα 3-4 κείμενα που με συγκινούν. Είναι αυτή η σύγκρουση της πραγματικότητας με την προσωπική αλήθεια, τα όρια μεταξύ του λογικού και του παραλόγου που με ελκύουν».

Στις ώρες που δεν ασχολείται με τη θεατρική σκηνή συναντάει φίλους, βλέπει μαζί τους ταινίες, μιλάνε για φαγητό και κάνουν βόλτες σε μέρη όπου «απαραίτητα υπάρχει ρακή». Στα Εξάρχεια, στα Πετράλωνα, στον Κεραμεικό.

Και αν τύχει να βρεθεί κάπου όπου η ρακή έχει τελειώσει; «Ε, τότε κάπου θα υπάρχει μια σκέτη βότκα που τη θυμίζει».

info

«Εξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» του Λουίτζι Πιραντέλο, σε σκηνοθεσία του Αγγελου Καλίνογλου στο θέατρο Olvio (Ιερά Οδός 67 και Φαλαισίας 7) κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στις 21.00 και Σάββατο στις 18.30. Πρεμιέρα σήμερα στις 22.00. Διάρκεια: 85 λεπτά