Τουρίστας στην Ακρόπολη

Μοιάζει με εκείνο το ρατσιστικό ανέκδοτο των δύο λέξεων που κυκλοφορούσε πριν από κάμποσα χρόνια. Οι τουρίστες που έρχονται από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα για να δουν από κοντά το σημαντικότερο μνημείο του κόσμου είναι πολύ πιθανόν να έρθουν αντιμέτωποι με τις παθογένειες της σύγχρονης Ελλάδας που μοιάζουν ολοένα και περισσότερο με επιθεωρησιακά νούμερα κακού ρεπερτορίου. Οταν για μια περιθωριακή παράσταση μπορεί κάποιος να κλείσει εδώ και πολλά χρόνια το εισιτήριό του διαδικτυακά, δεν θέλω να φανταστώ πώς ένιωθε ο χαρούμενος Γιαπωνέζος –ο οποίος «ζει» ηλεκτρονικά –μόλις διαπίστωνε ότι αυτό δεν μπορούσε να το κάνει για την Ακρόπολη. Χρησιμοποιώ παρατατικό διότι από την περασμένη Πέμπτη το μετέωρο βήμα του συνδικαλιστικού γραφειοκρατισμού, επιτέλους, ολοκληρώθηκε. Και έτσι, εν έτει 2018, οι αρχαιολογικοί μας χώροι μπήκαν πανηγυρικά όσον αφορά το εισιτήριο στον κόσμο του Ιντερνετ.

Το «πανηγυρικά» δεν είναι εντελώς συμβολικό, ειδικά χθες. Μια μέρα που προοιωνίζονταν κανονική σχετικά με την εύθραυστη κανονικότητα πρόσβασης στην Ακρόπολη. Ούτε απεργία οι υπάλληλοι ούτε κάποια συλλογικότητα είχε κάνει κατάληψη για να διαμαρτυρηθεί εναντίον του παγκόσμιου καπιταλισμού ούτε οι Ρουβίκωνες είχαν απλώσει ταπετσαρία στον Ιερό Βράχο. Εκανε όμως ζέστη. Και οι μετεωρολόγοι προέβλεπαν ότι το μεσημέρι ο υδράργυρος θα ξεπερνούσε τους 38 βαθμούς. Και η εργατική νομοθεσία λέει ότι όταν το θερμόμετρο δείχνει 38 οι εργαζόμενοι σε υπαίθριους χώρους δικαιούνται να αποσυρθούν. Οπότε η Ακρόπολη «κλειστή λόγω ζέστης».

Με τον εργαζόμενο, δεν λέω. Αλλά εκτός από τη νομοθεσία, υπάρχει και το φιλότιμο, το σωστό, το ελληνικό, το χιλιοτραγουδισμένο. Που αντί να το χορεύουμε ζεϊμπέκικο με ανοιχτά τα χέρια, καλό θα ήταν να το θυμόμαστε και στην πράξη πού και πού. Φαντάζομαι, λοιπόν, ότι κάποιος τρόπος θα μπορούσε να βρεθεί ώστε ούτε οι ίδιοι να ταλαιπωρηθούν ούτε όμως οι τουρίστες να χάσουν μια ευκαιρία ζωής. Οι εργαζόμενοι στον συγκεκριμένο χώρο δεν δουλεύουν σε Εφορία. Δουλεύουν στην Ακρόπολη. Αυτήν που εμείς χτίζαμε όταν οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια.