Τη «Ζιζέλ», ένα από τα πιο καθοριστικά έργα του κλασικού ρεπερτορίου, παρουσιάζει από σήμερα το Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Η διαχρονική χορογραφία του Μαριίς Πετιπά υπό τις μελωδίες του Αντόλφ Αντάμ αναβιώνει τώρα μέσα από τη ματιά των διακεκριμένων χορογράφων Βερόνικα Βιγιάρ και Ελένα Ιγκλέσια, αναμοχλεύοντας θέματα όπως η ανθρώπινη αδυναμία, η προδοσία και το πένθος που ξεπερνιέται μονάχα μέσα από την ανιδιοτελή αγάπη. Η ιστορία της Ζιζέλ ξεδιπλώνεται όταν ο Αλμπρεχτ παρουσιάζεται ως απλός χωρικός στη χωριατοπούλα κι εκείνη, αθώα, τον ερωτεύεται. Οταν όμως ανακαλύπτει ότι είναι μνηστευμένος με άλλη, χάνει τα λογικά της κι αυτοκτονεί. Τη νύχτα του γάμου τους, ωστόσο, επιστρέφει ως ξωτικό για να τον σώσει από την εκδίκηση που ζητούν οι ψυχές των προδομένων από τους εραστές κοριτσιών.
«Η Ζιζέλ είναι ένας πολύ απαιτητικός ρόλος γιατί δεν έχει να κάνει μόνο με την τεχνική αλλά με την αγνότητα, την ευαισθησία και τα συναισθήματα της ηρωίδας. Είναι μια γυναίκα που δεν βλέπει κανένα κακό στη ζωή. Το να απεικονίσεις αυτό στην αρχή και στη συνέχεια να πληγωθείς και να προδοθείς από την αγάπη είναι εξαιρετικά δύσκολο. Δεν περιλαμβάνει καθαρά, κλασικά βήματα. Εχει πολύ βάθος και να το δείξεις με τη γλώσσα του σώματος είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον» αναφέρει η Μάια Μακατέλι, η οποία μοιράζεται σε τριπλή διανομή τον πρωταγωνιστικό ρόλο με τις Ελίζαμπετ Τόνεφ και Ξένια Οβσιάνικ, μιλώντας στο «Νσυν».
Η αλήθεια που πονάει
Ο συγκεκριμένος ρόλος, έχοντας χαρακτηριστεί «ο Αμλετ του μπαλέτου», δοκιμάζει τα όρια της κάθε χορεύτριας, όχι μόνο τεχνικά αλλά από το βάρος μιας ηρωίδας που περνάει από την αθωότητα στην κατάρρευση. «Η σκηνή της τρέλας είναι μία από τις αγαπημένες μου. Κάθε φορά που ερμηνεύω τη Ζιζέλ, σε κάθε παράσταση νιώθω διαφορετικά. Υπάρχουν μέρες που πραγματικά με κατακλύζουν τα συναισθήματα από ολόκληρη την παράσταση αλλά και την ένταση που δημιουργείται από την αλληλεπίδραση με τον παρτενέρ μου και τους άλλους χορευτές. Αν ζεις πραγματικά την ιστορία, κι εγώ τη ζω κάθε φορά που υποδύομαι τον ρόλο της Ζιζέλ, νιώθεις την έντασή της. Το ψέμα και η προδοσία λειτουργεί σε μένα ως συναισθηματικός καταλύτης, όταν βλέπω ότι το κακό υπάρχει παντού και μπορεί να προκαλέσει τέτοια δεινά. Είμαι κάποια που προτιμάει την ωμή αλήθεια στη ζωή, ακόμα κι αν πονάει» επισημαίνει η έμπειρη γεωργιανή χορεύτρια.
Παρά το ρομαντικό περίβλημα στην οποία έχει θέσει ο Πετιπά στη «Ζιζέλ», ο πυρήνας της είναι σκληρός, αφού περιλαμβάνει όλες τις αντιφάσεις που συναντάμε στις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις: την επιθυμία για αγάπη, την αδυναμία να δούμε καθαρά, την τάση να εξιδανικεύουμε και την ανάγκη για λύτρωση όταν όλα καταρρέουν. «Σήμερα είναι πολύ δύσκολο να βρεις ειλικρινείς σχέσεις. Οι άνθρωποι είναι λιγότερο αφελείς στις μέρες μας. Γι’ αυτό και όλοι βιώνουν την προδοσία και την απογοήτευση» παρατηρεί η σολίστ και συνεχίζει: «Προσωπικά, βλέπω την αγάπη ως κάτι που μπορεί να είναι τόσο καταστροφικό όσο και λυτρωτικό. Εχει τη δύναμη να σε σπάσει αλλά και να σε μεταμορφώσει, να σε θεραπεύσει. Νομίζω ότι αυτό είναι που κάνει την αγάπη τόσο ανθρώπινη, ότι τα κάνει και τα δύο αυτά μαζί. Την κάνει επίσης απρόβλεπτη γιατί ποτέ δεν ξέρουμε τι θα συμβεί. Μπορεί να σε πονέσει, μερικές φορές βαθιά. Αλλά η ίδια εμπειρία μπορεί επίσης να σου διδάξει συμπόνια, υπομονή και δύναμη. Οπότε θα έλεγα ότι αναγνωρίζω και τις δύο πλευρές της, τον πόνο και τη θεραπεία, και γι’ αυτό η Ζιζέλ με αγγίζει τόσο πολύ».
Στην ουσία του έρωτα
Μέσα από την παρουσία της στη «Ζιζέλ», ένα έργο που κουβαλάει έντονα υπαρξιακά φορτία, η χορεύτρια βρίσκει τον χώρο να αρθρώσει σκέψεις και συναισθήματα που δύσκολα μεταφέρονται με λόγια. Η κίνησή της γίνεται ο τρόπος να εκφράσει αμφιβολίες, φόβους, εσωτερικές συγκρούσεις, ακόμα και στιγμές διαύγειας με τρόπο που μοιάζει να γεννιέται από το ίδιο το έργο. «Το μπαλέτο είναι ένας καθρέφτης της ανθρώπινης αλήθειας. Εκφράζει αυτό που οι λέξεις δεν μπορούν, πτυχές της αγάπης που είναι δύσκολο να εκφραστούν στην πραγματική ζωή, κι αυτό το κάνουμε μέσω της κίνησης. Μπορείς να δείξεις την ευαισθησία, το πάθος, την εμπιστοσύνη, την απογοήτευση, χωρίς να πεις ούτε μία λέξη. Πλησιάζει την ουσία του έρωτα περισσότερο απ’ ό,τι το κάνει η γλώσσα μερικές φορές» τονίζει η Μάια Μακατέλι και καταλήγει: «Οταν είμαι στη σκηνή, νιώθω ότι αφήνω ένα κομμάτι του εαυτού μου κάπου γιατί δίνομαι εξ ολοκλήρου στον ρόλο. Κι αυτό το μικρό κομμάτι της καρδιάς μου επιστρέφει σε εμένα στο τέλος της παράστασης. Γιατί νιώθω το κοινό, την ενέργεια που εκπέμπει και παίρνω ικανοποίηση από το χειροκρότημα στο τέλος και την αντίδρασή του. Είναι ένα ενδιαφέρον συναίσθημα γιατί μπορεί να σε αφήσει άδειο μετά την παράσταση αλλά ταυτόχρονα να σου δώσει μεγάλη ικανοποίηση. Εμένα αυτή η κενότητα μού δείχνει ότι έδωσα τα πάντα».
