Η πρώτη εμφάνιση των Oasis ύστερα από 16 χρόνια στο Κάρντιφ της Ουαλίας ήταν μία απενοχοποιημένη βραδιά απόλαυσης για τη γενιά του 1990 (και τους απογόνους τους). Οι αδελφοί Λίαμ και Νόελ Γκάλαχερ επέστρεψαν στους χώρους συναυλιών ξεκινώντας την παγκόσμια περιοδεία τους. Και το κοινό τους υποδέχτηκε με κραυγές θριάμβου και ενθουσιασμού.
«Η φασαρία που κάνουν οι οπαδοί του συγκροτήματος στο Principality Stadium του Κάρντιφ όταν οι Oasis βγαίνουν στη σκηνή και ξεκινούν το “Hello” σε ξαφνιάζει. Ο θόρυβος είναι τέτοιος που δυσκολεύεσαι να σκεφτείς άλλον καλλιτέχνη που να τον έχουν υποδεχτεί με τόση ένταση», γράφει ο κριτικός μουσικής της “Guardian”, Αλεξ Πετρίδης.
Οποιος είχε παρακολουθήσει συναυλία τους στα 00s έλεγε ότι οι παλιοί Oasis στα live τους ήταν εξαιρετικά απρόβλεπτοι, γιατί ποτέ δεν ήξερες σε τι διάθεση θα εμφανιζόταν ο Λίαμ και πώς η μεταξύ τους σχέση τη δεδομένη στιγμή θα επηρέαζε την ερμηνευτική τους απόδοση. Τώρα πια όμως όλοι γνωρίζουν ότι η περιοδεία αυτή με τα πανάκριβα εισιτήρια είναι μία «εξαιρετικά προσοδοφόρα αρπαχτή» όπως το τοποθετεί η “Guardian”. Γι’ αυτό και δεν θα μπορούσε να κατρακυλήσει στα θυελλώδη ξεσπάσματα τα οποία κάποτε χαρακτήριζαν τις συναυλίες των Oasis.
Πάντως η κυριαρχία του streaming έχει εξυπηρετήσει πολύ το συγκεκριμένο συγκρότημα, που τα άλμπουμ τους – αλλά και μεμονωμένα τραγούδια τους από τα όχι τόσο ποιοτικά των τελευταίων ετών – εμφανίζονται στις προτεινόμενες λίστες αναπαραγωγής. Παρόλο που η μουσική τους – ως επιδραστικός ήχος της Brit Pop σκηνής – προβάλλει απογυμνωμένη από την ιστορία της ή τις σύγχρονες αντιδράσεις των κριτικών. Από τους σημερινούς πολυάριθμους νέους οπαδούς των Oasis είναι λίγοι αυτοί που θα θυμούνται το συγκρότημα στα πρώτα τους χρόνια. Και είναι αμφίβολο αν γνώριζαν ότι οι Oasis έφθιναν καλλιτεχνικά όταν το 2009 σταμάτησαν να ηχογραφούν.
Η συναυλία τους στο πλαίσιο αυτής τα περιοδείας, γράφει ο Αλεξ Πετρίδης, προσπαθεί να διατηρήσει αυτόν τον μύθο της πρώτης περιόδου. Πρόκειται για τους Oasis που παίζουν τα περισσότερα τραγούδια τους από τα δύο πρώτα άλμπουμ τους. Οπως και τις επιτυχίες της δεύτερης πλευράς από τα χρόνια που το συνθετικό ταλέντο του Νόελ Γκάλαχερ φαινόταν τόσο άφθονο που είχε την πολυτέλεια να περιοριστεί κυκλοφορώντας το “Acquiesce” ή να βγάλει το “The Masterplan” σε ένα CD single. Μόνο η παρουσία του “Little By Little” του 2002 δείχνει ότι οι Oasis υπήρχαν στον 21ο αιώνα.
Κλασικά κομμάτια
Μπορείς ακόμα να αισθανθείς την έμπνευση να φθίνει – το “D’ You Know What Ι Mean?” του 1997 ακούγεται σαν ένα κουραστικό τραγούδι, ανεξάρτητα από το πόσοι άνθρωποι τραγουδούν μαζί – αλλά πολύ πιο συχνά, η συναυλία χρησιμεύει ως υπενθύμιση του πόσο φανταστικοί ήταν οι Oasis. Υπάρχει μια περίεργη αποσύνδεση μεταξύ του τόνου των τραγουδιών του Νόελ – μελαγχολικός, αισθητά μελαγχολικός – και του τρόπου με τον οποίο ο Λίαμ τα τραγουδάει σαν ένας άνθρωπος που βράζει από απογοήτευση, στα πρόθυρα να ξεκινήσει με κάποιον έναν καβγά. Κλασικά κομμάτια τους ακούγονται σε αφθονία: “Cigarettes & Alcohol”, “Slide Away”, “Rock ‘n’ Roll Star”, “Morning Glory”. Κατά τη διάρκεια του “Half the World Away”, τα φωνητικά του κοινού απειλούν να πνίξουν εντελώς τον δημιουργό του τραγουδιού.
Η συναυλία κλείνει ακριβώς με τα αναμενόμενα encore: “Don’t Look Back in Anger”, “Wonderwall” και “Champagne Supernova”. Και στο τέλος του σετ ο Λίαμ και ο Νόελ Γκάλαχερ αντάλλαξαν κάποια νεύματα. Ο Λίαμ περπάτησε προς το μέρος του αδελφού του, δίνοντας δύο φιλικά χτυπήματα στην πλάτη του και αμέσως μετά διέφυγε με ένα Range Rover που περίμενε στην πλευρά της σκηνής για να τον οδηγήσει μακριά. Πιθανότατα ένα παρόμοιο αυτοκίνητο περίμενε τον Νόελ στην άλλη πλευρά…
