Γράφοντας ελληνική ποίηση σε ξένη χώρα

Μπορεί η ποίηση να δοκιμάζεται σκληρά στην εποχή μας, με την έννοια ότι δεν διαβάζεται στον βαθμό που θα αντανακλούσε η άνθησή της μια βαθιά εσωτερική εξέλιξη των ανθρώπων, οι ποιητές όμως απολαμβάνουν μια εκτίμηση σε οποιοδήποτε γεωγραφικό μήκος ή πλάτος και αν λειτουργούν. Συχνά θα έλεγε κανείς ότι η φωνή τους αναμένεται ως ένα είδος προφητείας, επιβεβαιώνοντας αντίστοιχες στιγμές του παρελθόντος, όταν το να μιλήσει δημόσια ένας ποιητής συνιστούσε τελικά ένα σημείο αναφοράς για τα συμβαίνοντα στον κοινωνικό χώρο όχι μόνο για τη δική του αλλά και για τις μελλοντικές γενιές. Δεν έχει παρά να προσέξει κανείς στίχους ή και ποιήματα ολόκληρα που παρεμβάλλονται όχι μονάχα σε κείμενα δημοσιογραφικής υφής, αλλά και πολιτικού προβληματισμού προκειμένου να καταλάβει ότι η ποίηση συνιστά μια εγγύηση για την ορθότητα ακόμα και της πρωτόλειας σκέψης. Αλλοτε με μεγαλύτερη και άλλοτε με μικρότερη συχνότητα οι στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη, του Μανώλη Αναγνωστάκη, της Κικής Δημουλά, του Τίτου Πατρίκιου ή σε πολύ μικρότερη κλίμακα, με μια αίσθηση δειλίας θα έλεγε κανείς, στίχοι του Γιώργου Σαραντάρη, του Μάρκου Μέσκου και του Αρη Αλεξάνδρου, σε κείμενα που καμιά σχέση δεν έχουν με την ποίηση, είναι σαν να θέλουν να επιβεβαιώσουν την εθνική και οικουμενική παντοδυναμία της και ότι η θέση της παραμένει αυτή της κορυφαίας των τεχνών. Με κίνητρο μια αντίστοιχη σκέψη, προχωρήσαμε στη σύνθεση του σημερινού αφιερώματος καλώντας ποιητές που ζουν και εργάζονται για δεκαετίες «εις την ξένην», με κύριο ερώτημα πώς αισθάνεται ένας έλληνας ποιητής που συνεχίζει να γράφει στη μητρική του γλώσσα μέσα σε ένα περιβάλλον τελείως διαφορετικό όσον αφορά τη γλωσσική του εκφορά.

Νάνσυ Αγγελή