Παρακολούθησα προχθές το βράδυ το ντιμπέιτ ανάμεσα στον Κώστα Μπακογιάννη και τον Χάρη Δούκα. Ηταν μια πολιτισμένη συζήτηση ανάμεσα σε δύο σοβαρούς και ήπιους ανθρώπους που γνωρίζουν τα προβλήματα της Αθήνας και έχουν στο μυαλό τους συγκεκριμένες προτάσεις για να τα λύσουν. Δεν έλειψαν οι διαφωνίες: ο νυν δήμαρχος, ας πούμε, δίνει έμφαση στις κάμερες για τη μείωση της εγκληματικότητας, ενώ ο αντίπαλός του πιστεύει ότι αυτό που έχει προτεραιότητα είναι να ενισχυθεί η δημοτική αστυνομία. Δεν έλειψαν και οι παγίδες: ο έμπειρος Μπακογιάννης ήξερε πώς να παίξει καλύτερα με τον χρόνο και να παρασύρει τον τεχνοκράτη Δούκα σε ολισθηρά μονοπάτια, αντιμετωπίζοντάς τον ταυτόχρονα ως αυριανό του «βοηθό».

Γενικά, όμως, είχες την αίσθηση ότι δεν χωρίζουν σοβαρά πράγματα τους δύο άνδρες. Ακόμη και στο πολυσυζητημένο θέμα του Μεγάλου Περιπάτου, είναι τέτοιο το αυτομαστίγωμα του Μπακογιάννη τον τελευταίο καιρό που δεν σου κάνει καρδιά να του επιτεθείς. Μακάρι λοιπόν μετά την ερχόμενη Κυριακή να παραμεριστούν οι όποιες κομματικές αντιδικίες και να συνεργαστούν ο νικητής με τον ηττημένο για το καλό της Αθήνας, αλλά και για να αντιμετωπιστούν όσοι θέλησαν, μέσα από τις δημοτικές εκλογές, να προωθήσουν αλλότρια σχέδια.

Το μοντέλο αυτό δεν είναι α-πολιτικό, όπως θα ισχυριζόταν κανείς, αλλά ενδεχομένως «μετα-πολιτικό», αν όχι απλώς «πολιτικό», με την ουσιαστική έννοια της λέξης. Δεν προσπαθεί να συγκαλύψει τις διαφορές, αλλά να τις συνθέσει. Δεν επιδιώκει να εξαφανίσει τα κόμματα, απαραίτητους πυλώνες της δημοκρατίας, αλλά να τα ανανεώσει. Θα αναφερθώ σε ακόμη ένα παράδειγμα. Γνώρισα πρόσφατα τον βουλευτή Κιλκίς του ΠΑΣΟΚ Στέφανο Παραστατίδη. Είχα ακούσει πολλά γι’ αυτόν, είχα διαβάσει τα κείμενα που ανέβαζε στο newsletter «Ο Ντέμοκρατ ο σωστός», είχα παρακολουθήσει βίντεο από τις ογκώδεις προεκλογικές συγκεντρώσεις στην πόλη του. Περίμενα να δω έναν σταρ: είδα έναν κανονικό άνθρωπο, σεμνό, μετρημένο, με ευρύτητα πνεύματος, χιούμορ, τεκμηριωμένες απόψεις, χωρίς ξύλινο λόγο και με το σπάνιο προσόν να ακούει. Ανετα θα τον έβλεπα αρχηγό του ΠΑΣΟΚ.

Αλλά το θέμα είναι αλλού. Αν και γιατρός, ο Παραστατίδης έχει τοποθετηθεί τομεάρχης Παιδείας του κόμματός του. Προφανώς ήταν μια πολιτική απόφαση του Νίκου Ανδρουλάκη προκειμένου να βρεθεί ένας ικανός άνθρωπος «απέναντι» στον Κυριάκο Πιερρακάκη. Δεν αποτελεί όμως κι αυτό μια αντίφαση; Οι δύο «Πι» είναι νέοι άνθρωποι με προοδευτικές ιδέες και πάθος για τη δουλειά τους, θα μπορούσε λοιπόν να βρίσκονται στην ίδια ομάδα, να σχεδιάζουν τις ίδιες μεταρρυθμίσεις, να παλεύουν μαζί για να ξεπεράσουν τις ελληνικές παθογένειες. Η πολιτική τα έφερε αλλιώς. Ας μη φθείρονται όμως τουλάχιστον σε τεχνητές κόντρες.

Δεν ανήκω σ’ αυτούς που υποστηρίζουν ότι οι ιδεολογίες πέθαναν και οι ετικέτες ξεπεράστηκαν. Αντιθέτως, βλέπω μεγάλες διαφορές ανάμεσα στους συντηρητικούς και τους φιλελεύθερους. Με την Κεντροδεξιά και την Κεντροαριστερά, πάλι, δυσκολεύομαι λίγο.