Η υπόθεση της Κιβωτού του Κόσμου, που συγκλονίζει τον τελευταίο καιρό την κοινή γνώμη, έχει πάρει τον δρόμο του εισαγγελέα. Οσοι παρανόμησαν θα τιμωρηθούν, όσοι κακοποιήθηκαν θα προστατευθούν, όσοι αδιαφόρησαν θα ελεγχθούν. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Η πολιτεία δεν μπορεί να παρεμβαίνει πάντα εκ των υστέρων, πάντα καθυστερημένα, πάντα όταν έχει γίνει το κακό. Πρέπει να το προλαβαίνει αυτό το κακό. Kαι το καθήκον της είναι ακόμη μεγαλύτερο όταν έχει να κάνει με παιδιά.

Οπως αποκαλύπτουν σήμερα «ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο», 85 παιδιά είναι ξεχασμένα εδώ και χρόνια σε τέσσερα νοσοκομεία της Αθήνας. Κάποια από αυτά γεννήθηκαν από παραβατικούς γονείς, κάποια άλλα από μετανάστες που δεν μπορούν να τα φροντίσουν, ενώ ορισμένα εγκαταλείφθηκαν πριν καλά καλά ανοίξουν τα μάτια τους λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας. Τα περισσότερα από αυτά είναι σήμερα υγιή. Αλλά φιλοξενούνται στα νοσοκομεία επειδή κανείς δεν ξέρει τι να τα κάνει. Δεν πηγαίνουν στο σχολείο. Κι είναι εύκολο να παρασυρθούν σε επιθετικές πράξεις ή να πέσουν θύματα κακοποίησης.

Το υπουργείο Υγείας διευκρινίζει πως όταν ανέλαβε την εξουσία η Νέα Δημοκρατία τα «αόρατα» παιδιά των νοσοκομείων ήταν τέσσερις φορές περισσότερα. Ακόμη κι ένα παιδί να παραμένει ξεχασμένο όμως, ακόμη κι ένα παιδί να τριγυρνάει άπρακτο ή να βλέπει τηλεόραση όλη την ημέρα, είναι ήττα του ανθρωπισμού. Λύσεις υπάρχουν: αν η επιστροφή των παιδιών στις φυσικές τους οικογένειες δεν είναι δυνατή, υπάρχουν πάντα ανάδοχες οικογένειες που μπορούν να τα αναλάβουν. Αλλά χρειάζεται οργάνωση. Οπως επισημαίνουν οι ειδικοί, πρέπει να δημιουργηθεί ένα μητρώο επαγγελματιών αναδόχων στους οποίους να μπορεί να τηλεφωνήσει ανά πάσα στιγμή η εισαγγελία ή η αστυνομία και να τους ζητήσει να φιλοξενήσουν για μικρότερο ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα παιδιά που γεννήθηκαν από λάθος γονείς.

Το μόνο που δεν επιτρέπεται είναι η αδιαφορία. Τα παιδιά μπορεί να μην ψηφίζουν. Μπορεί να μην εκφράζονται στις δημοσκοπήσεις. Αλλά σε αυτά, ορατά και αόρατα, προνομιούχα και φτωχά, λευκά και μαύρα, επενδύει κάθε χώρα για το μέλλον της.