Διαβάζω – ευλαβώς, ως αρμόζει – το βούλευμα των δικαστών για την υπόθεση Παπαγγελόπουλου και ανακαλύπτω κάτι που νομίζω ότι θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει όλους. Θα το ονόμαζα «θεωρία του απυρόβλητου» των δικαστικών αποφάσεων. Βάσει αυτής και χρησιμοποιώ ακριβώς τις διατυπώσεις της απόφασης, η γνώμη του δικαστή για τη νομική άποψη που ακολούθησε επί ορισμένου ζητήματος ανήκει στον πυρήνα της δικαστικής κρίσης και, συνεπώς, δεν μπορεί να του ζητηθεί ευθύνη για αυτήν. Μπορεί η κρίση του να αντίκειται στη νομική διδασκαλία και τη νομολογία, αλλά η εκ των υστέρων αναζήτηση ποινικών ευθυνών για την κρίση του καταλύει την ανεξαρτησία του. Οπωσδήποτε επιτρέπεται και πρέπει να επιτρέπεται, τονίζεται στην απόφαση, η επιστημονική και η λογική κριτική των δικαστικών αποφάσεων, όχι όμως η «μη επιστημονική αποδοκιμασία τους». Ο συντάκτης του κειμένου απευθύνει μάλιστα και την ευθεία παραίνεση προς τα όργανα της εκτελεστικής εξουσίας «να μη δίνουν την εντύπωση της κυβερνητικής παντοδυναμίας στον χώρο της δικαιοσύνης».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή