Η μετάλλαξη Ομικρον μεταβάλλει ραγδαία τα παγκόσμια δεδομένα. Βεβαίως είναι υπόθεση της επιστημονικής κοινότητας να διαπιστώσει τα νέα χαρακτηριστικά της και να δώσει οδηγίες για τον νέο τρόπο άμυνας και θωράκισης. Ως τότε όμως έχουμε και εμείς συλλογικά και ατομικά ένα χρέος.

Και αυτό δεν είναι άλλο από το να συνεχίσουμε να συμπεριφερόμαστε σαν η πανδημία να είναι εδώ – που είναι προφανώς – και να μην υποτιμούμε ή αγνοούμε τη διάχυσή της στον πληθυσμό. Αυτό συνεπάγεται μέτρα προστασίας, εμβολιασμό, σεβασμό στους συνανθρώπους μας και εγρήγορση αν ο ιός μάς επισκεφθεί.

Το λέμε αυτό διότι παρατηρούνται φαινόμενα ανευθυνότητας και λογικές πως ο ιός μας άφησε πλέον, ενώ την ίδια ώρα και τα κρούσματα είναι πολλά, και οι θάνατοι, και οι διασωληνώσεις σε ένα κουρασμένο μα ηρωικό ΕΣΥ.

Στο χέρι μας είναι να πάμε βήματα μπρος και όχι πίσω. Στο χέρι μας είναι ο συνδυασμός εμβολίου και μέτρων να μας βγάλει σε οριστικό ξέφωτο α λα πορτογαλικά και όχι σε πισωγυρίσματα που θα είναι επιζήμια και οικονομικά και στην κοινωνική συνοχή μας.

Ας ακούσουμε τα μηνύματα για παράδειγμα του διάσημου επιδημιολόγου Αντονι Φάουτσι που λέει πως καλύτερα να υπερτιμήσουμε έναν νέο κίνδυνο παρά να τον υποτιμήσουμε. Είναι λογικό η κοινωνία να είναι κουρασμένη από τη συλλογική περιπέτεια των περίπου δύο ετών. Ας είναι όμως μια ευκαιρία να δείξουμε ωριμότητα και αντοχές.