Το ενδιαφέρον για την αγορά της ΠΑΕ Παναθηναϊκός από ελληνοαμερικανούς επιχειρηματίες δεν αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα από τα στελέχη του συλλόγου. Και δεν συμβαίνει για δύο λόγους: ο Αλαφούζος δεν είναι διατεθειμένος να πουλήσει τον σύλλογο σε μια περίοδο που έχει μπροστά του το γηπεδικό ζήτημα και την προοπτική να είναι εκείνος που θα συνδέσει το όνομά του με ένα όνειρο… δεκαετιών. Και ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνεται αυτό το ενδιαφέρον. Εχει αποδειχτεί πως όταν κάποιος θέλει να αγοράσει μια ΠΑΕ δεν το πετυχαίνει μέσω των media.

Την προηγούμενη φορά που υπήρχε ενδιαφέρον για την αγορά της ΠΑΕ Παναθηναϊκός ήταν από τον Παϊρότζ Πιεμπονγκσάντ. Μέσα σε λίγες ημέρες είχε μιλήσει σχεδόν σε όλα τα ελληνικά media για το… όραμά του για την ομάδα. Φωτογραφίστηκε στο γραφείο τού Αλαφούζου στον Σκάι, πήγε στο ΟΑΚΑ και είδε αγώνα, έδειχναν όλοι χαρούμενοι και χαμογελαστοί, υπέγραψαν μνημόνια συνεργασίας. Μέχρι που μια μέρα ο Παϊρότζ απλά… εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Το ίδιο ξαφνικά με την εμφάνισή του.

Η αλήθεια είναι πως όταν κάποιος θέλει να κάνει ένα τόσο μεγάλο deal, που θα του κοστίσει μερικά εκατομμύρια και που αφορά εκατομμύρια κόσμο, δεν τρέχει να το φωνάξει στα media. Ούτε να ζητήσει μέσω αυτών τους οικονομικούς ελέγχους μιας εταιρείας. Αυτές οι δουλειές γίνονται χωρίς κανείς να τις καταλάβει και βγαίνουν προς τα έξω όταν όλα είναι έτοιμα να πάρουν τον δρόμο τους. Οταν όλες οι πλευρές βρίσκονται με το στιλό στο χέρι και έτοιμες για να υπογράψουν τη συμφωνία.

Διαφορετικά, ο κάθε ενδιαφερόμενος και ο κάθε υποψήφιος που θα εμφανίζεται με αυτόν τον τρόπο θα χαρακτηρίζεται ως ένας σύγχρονος Μπομπ Κοζώνης ή ως ένας νέος Βλάσης Τσάκας. Που εμφανίστηκαν, έταζαν, υποσχέθηκαν και όταν έφτασε η ώρα του «show me the money» άνοιξε η γη και τους κατάπιε.