Η σημερινή Ελλάδα καίγεται από ένα πλήθος προβλημάτων – δεν είναι η Ελλάδα των καρτ ποστάλ και των στιγμιοτύπων της δανικής τηλεοράσεως που μεταδόθηκαν με την ευκαιρία των βασιλικών γάμων. Αυτό είναι το κέντρο βάρους μιας συνεντεύξεως που έδωσε ο Ελληνας συγγραφέας Αντώνης Σαμαράκης στην τηλεόραση της Δανίας.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Εχουμε ακούσει στη Δανία πως ο ελληνικός λαός είναι ολιγαρκής και μάλιστα χαρακτηριστικά πως μπορεί να ζήση «με ψωμί κι ελιές». Είναι αλήθεια αυτό;

– Ο ελληνικός λαός δεν έχει κανένα τέτοιο ειδικό προνόμιο απ’ τη Δημιουργία. Δυστυχώς όμως αυτή είναι η πραγματικότητα, διότι οι μεγάλες μάζες του ελληνικού λαού δεν έχουν άλλους πόρους. Ωστόσο, και αν ακόμη ο λαός μας μπορή να ζη «με ψωμί κι ελιές», το χρέος όλων μας, και ιδιαίτερα των πνευματικών ανθρώπων, είναι να αγωνισθούμε, ώστε να πάψει πια ο λαός να ζη μόνο με «ψωμί κι ελιές».

ΕΡΩΤΗΣΗ: Για να βελτιωθή όμως η κατάσταση, μήπως θα πρέπει να εγκαταλειφθούν παλιές συνήθειες;

– Η ουσία του προβλήματος είναι ότι ο ελληνικός λαός, σαν σύνολο, δούλεψε σκληρά όλα αυτά τα μεταπολεμικά χρόνια και σ’ αυτόν οφείλεται η πρόοδος που, αναμφισβήτητα, υπάρχει σε όλους τους τομείς. Ομως, ο λαός δεν απολαμβάνει τον κόπο και τον μόχθο του.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Στη Δανία έχουμε ακούσει πως ο κομμουνισμός είναι «επί θύραις» στην Ελλάδα. Είναι αλήθεια αυτό;

– Εκείνο που γνωρίζω και πιστεύω είναι πως σε χώρες όπως η Ελλάδα, όπου το βιοτικό επίπεδο είναι τόσο χαμηλό, τα κοινωνικά προβλήματα είναι φυσικό να πιέζουν ασφυκτικά και να ζητάνε, επί τέλους, μια λύση. Η βάση είναι να βελτιωθή το βιοτικό επίπεδο του λαού. Ο ελληνικός λαός δικαιούται να ζήση κι αυτός, χωρίς φτώχεια και στέρηση.

ΠΟΙΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ;

Για πρώτη φορά εδόθησαν στη δημοσιότητα οι ανακοινώσεις από το πρόσφατο συνέδριο των επιστημόνων που πραγματοποιήθηκε στη Γενεύη με θέμα «Πώς θα ζήσουν αύριο οι άνθρωποι;».

Ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Ογκαστ Χέκσερ υποστηρίζει ότι η ραγδαία ανάπτυξη του πληθυσμού θα αυξήση τους κινδύνους από τις ασθένειες. Μια άλλη δυσχέρεια θα προκύψει από τη μόλυνση του αέρος και των υδάτων. Το χειρότερο όμως θα είναι ότι οι άνθρωπου θα χάσουν κάθε αίσθηση της ιδιωτικής ζωής. Αυτό θα έχη ως συνέπεια να εξαφανισθούν επίσης οι ανθρώπινες αξίες.