Ηταν ο Αρης Κωνσταντινίδης που χρησιμοποίησε τη φράση «δοχεία ζωής» για να περιγράψει αυτό που πρέπει να κάνει η αρχιτεκτονική. Χρόνια μετά δυσκολεύομαι να βρω καλύτερη διατύπωση για τον ορισμό ενός καλού αρχιτεκτονικού δημιουργήματος. Γιατί συμπυκνώνει αυτό που πρέπει να κάνει ένα κτίσμα: να μπορεί να ενσωματώνει ζωή, δραστηριότητα, δημιουργία, όραμα, όνειρο και να μη «στεγάζει» απλώς. Και εάν υπήρξαν δύο αρχιτέκτονες που υπηρέτησαν αυτόν τον στόχο της δημιουργίας «δοχείων ζωής», αυτοί σίγουρα είναι η Σουζάνα και ο Δημήτρης Αντωνακάκης. Από τις εμβληματικές πολυκατοικίες τους, που έδωσαν ζωή σε αυτό το είδος κτίσματος που ταυτίστηκε με την τυποποίηση, μέχρι τα κτίρια της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης, έφτιαξαν κτίσματα που μπορούσαν να είναι ταυτόχρονα λειτουργικά και σε διάλογο με το τοπίο, ενώ η εντυπωσιακή κομψότητά τους δεν έβγαινε από μια αισθητική «σκηνικού», αλλά από το ότι έδειχναν (και ήταν) αληθινά βιώσιμα. Αυτό εξηγεί και τη μεγάλη θλίψη για την απώλεια της Σουζάνας Αντωνακάκη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή