Ενας Αμερικανός στην «ήσυχη» Αθήνα

^«Κάθισα κάτω από τα σπήλαια εκείνο το πρωί εκτιμώντας την ανάπαυλα από τον θόρυβο και, για λίγα λεπτά, απλώς άκουγα. Η επιδίωξη της ησυχίας, ειδικά στις αστικές περιοχές, με απασχολεί τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, η ησυχία που βίωσα κάτω από τα σπήλαια του Δία Αστραπαίου, του Απόλλωνα και του Πανός δεν ήταν ακριβώς μια συνάντηση με τη σιωπή, διότι ήταν διάστικτη από πολλούς ήχους. Μια οικογένεια γατών κλαψούριζε. O άνεμος έριχνε παιχνιδιάρικες ριπές πότε στον σχιστόλιθο και πότε στον ασβεστόλιθο και έσπρωχνε τα φύλλα πάνω στο μονοπάτι. Ενα βουητό η ένταση του οποίου αυξανόταν περιστασιακά προερχόταν από τις φωνές των θαμώνων στα καφέ της Πλάκας. Και κάποιος, κάπου, έπαιζε μελαγχολικά κλαρίνο. Ολοι αυτοί οι ήχοι κατέληγαν ευχάριστοι στα αφτιά μου. Αυτή τη μορφή ησυχίας, η οποία δεν είναι ακριβώς σιωπή, χαρακτηρίζεται μάλλον από την απουσία θορύβου ή βοής, την ονομάζω «αβόηση», δηλαδή απουσία βοής». Είναι η περιγραφή στο aeon.co του καθηγητή Περιβαλλοντικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Ντεπόλ του Σικάγου Λίαμ Χένεγκαν, ο οποίος επισκέφτηκε την Αθήνα τον περασμένο μήνα (οφείλουμε, λοιπόν, εν μέσω των περιορισμών λόγω κορωνοϊού μια νέα ανάγνωση στην αυτοψία του).