Οταν στο – όχι πολύ μακρινό – 2000 είχε παρουσιαστεί η νεοσύστατη Ευρωλίγκα, οι εμπνευστές της έκαναν λόγο για μια πολύ φιλόδοξη πρόταση που θα άλλαζε την ιστορία του μπάσκετ. Γενικά η διοργάνωση γιγαντώθηκε, συγκέντρωσε τις κορυφαίες ομάδες της Γηραιάς Ηπείρου και έφτασε σε ένα εντυπωσιακό επίπεδο από αγωνιστικής άποψης, ιδιαίτερα μετά το ενιαίο πρωτάθλημα (και όχι ομίλους) όπου όλοι παίζουν εναντίον όλων.
Και όμως, η συμπεριφορά κάποιων παραγόντων της διοργανώτριας αρχής με πρώτο και καλύτερο τον Τζόρντι Μπερτομέου, δείχνουν μια έπαρση που ίσως αρχίζει από το γεγονός ότι βλέποντας πως διαθέτουν το κορυφαίο προϊόν, νομίζουν ότι μπορούν να πράττουν κατά το δοκούν και να κάνουν οτιδήποτε θέλουν. Η άγνοια κινδύνου όπως δείχνει η τελευταία ανακοίνωσή τους, που δεν έκαναν δεκτό το αίτημα του Ολυμπιακού να μην αγωνιστεί στο Μιλάνο (ζητούσε είτε αναβολή, είτε εναλλακτική πόλη στην Ιταλία στην οποία θα ταξίδευε αυθημερόν με πτήση τσάρτερ), ουσιαστικά αποδεικνύει ότι σε κομβικές θέσεις στη διοργανώτρια αρχή, βρίσκονται άνθρωποι που δεν μπορούν να αντιληφθούν απλά πράγματα και όχι να λύσουν σοβαρά θέματα, όπως είναι αυτά της λειτουργίας και της ασφάλειας. Την ώρα που και οι ίδιοι οι Ιταλοί αποφεύγουν και πολύ σωστά να πηγαίνουν στο γήπεδο, η Ευρωλίγκα υποχρεώνει τον Ολυμπιακό να ταξιδέψει στο… κέντρο του ιού (όσον αφορά στην Ιταλία τουλάχιστον) και ενώ γνωρίζει ότι η Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας έχει απαγορεύσει όλες τις πτήσεις από και προς τη Βόρεια Ιταλία. Αναγκάζει έτσι τους Πειραιώτες να μπουν σε καραντίνα με την επιστροφή τους στην Ελλάδα, η οποία δεν θα έχει ολοκληρωθεί όταν θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τη Ρεάλ Μαδρίτης την επόμενη Πέμπτη στο άδειο από κόσμο ΣΕΦ. Αν μην τι άλλο, η ευθύνη είναι σε μεγάλο βαθμό των ομάδων που έχουν επιτρέψει, ή αν θέλετε έχουν… τοποθετήσει σε καίρια πόστα ανθρώπους που κατά το κοινώς λεγόμενο, ώρες ώρες δείχνουν άκρως επικίνδυνοι και κατώτεροι των περιστάσεων!
