Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Σύνδεση μέλους
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
THE GUARDIAN
Εδώ και πολλά χρόνια ο ιρλανδός δημοσιογράφος Γκράχαμ Κλίφορντ ταξιδεύει ανά τον κόσμο, κάνει ρεπορτάζ σε καταυλισμούς προσφύγων και χαρτογραφεί τα συχνά επικίνδυνα ταξίδια εκείνων που αναζητούν άσυλο στην Ευρώπη. Παρά τον χρόνο και την ενέργεια που βάζει στη δουλειά του και στις ανταποκρίσεις του σε εφημερίδες και ραδιοφωνικούς σταθμούς, αισθανόταν ότι δεν μπορούσε να προσφέρει κάτι ουσιαστικό. Αυτό άλλαξε στην παραλιακή πόλη του Ντανγκάρβαν, στην κομητεία Ουάτερφορν, όταν του ήρθε μια ιδέα που θα μπορούσε να έχει μια θετική και μακροπρόθεσμη επιρροή στους αιτούντες άσυλο της δικής του κοινότητας.
«Δεν θα έλεγα ότι είμαι γεννημένος δρομέας όμως βρέθηκα να τρέχω στον αγώνα των 10 μιλίων στο Ντανγκάρβαν», εξηγεί ο Κλίφορντ. «Λέω αγώνα αλλά στην πραγματικότητα προσπαθούσα απλώς να συνεχίσω. Οπως έτρεχα κοίταξα τους άλλους δρομείς και την πόλη και σκέφθηκα: Αραγε θα μπορούσα να κάνω κάτι με το τρέξιμο ώστε μπορέσω να δημιουργήσω στους άρτι αφιχθέντες στη χώρα μας ότι την αίσθηση ότι είναι καλοδεχούμενοι; Αρχισα να το σκέφτομαι συνέχεια».
Οταν έφθασε στο σπίτι του στο Φερμόι της κομητείας Κορκ εκείνο το απόγευμα, ήταν αποφασισμένος να δημιουργήσει τους Sanctuary Runners, μια ομάδα που θα πρόσφερε στους αιτούντες άσυλο ένα μέρος για να συναντηθούν με τους Ιρλανδούς σε ένα χαλαρό περιβάλλον. Ο Κλίφορντ δημιούργησε την ομάδα όχι ως πολιτική κίνηση αλλά με τρεις λέξεις στο μυαλό του: αλληλεγγύη, φιλία και σεβασμός.
«Οταν το σκέφτεσαι, το τρέξιμο είναι όμορφο μέσα στην απλότητά του. Είναι μια φυσική δραστηριότητα που μπορείς να κάνεις με λίγους περιορισμούς, κατά την οποία μπορεί να χτισθούν φιλίες πολύ εύκολα. Σιγά-σιγά οι πρόσφυγες άρχισαν να έρχονται. Πολλοί από αυτούς δεν είχαν μιλήσει ποτέ σε κάποιον Ιρλανδό ως φίλοι. Μιλούσαν είτε με τους υπεύθυνους στο κέντρο όπου έμεναν ή με κάποιον δημόσιο υπάλληλο. Θέλαμε να διαλύσουμε αυτά τα εμπόδια και να χτίσουμε φιλίες».
Τα κέντρα υποδοχής είχαν κατασκευασθεί το 1999 από την ιρλανδική κυβέρνηση για να στεγάσουν όσους ζητούν άσυλο έως ότου εξετασθούν οι αιτήσεις τους. Υποτίθεται ότι θα αποτελούσαν προσωρινή λύση, όμως τώρα 6.000 πρόσφυγες και μετανάστες συνωστίζονται σε 35 κέντρα σε όλη τη χώρα. Προέρχονται από όλο τον κόσμο - κυρίως Πακιστάν, Νιγηρία, Ζιμπάμπουε, Κονγκό, Αλβανία, Μαλάουι, Νότια Αφρική, Μπανγκλαντές, Αφγανιστάν και Συρία. Ανάμεσά τους 2.250 είναι παιδιά.
Η Μπούσι Μλόφε έφθασε στη Βρετανία πριν από τρία χρόνια από τη Ζιμπάμπουε. Οταν πήγε για την πρώτη της προπόνηση στους Sanctuary Runners, ήταν εξαιρετικά ντροπαλή και μιλούσε ελάχιστα. Μέχρι τότε περνούσε τον χρόνο της στους τέσσερις τοίχους του δωματίου της στο κέντρο υποδοχής. Επί ένα χρόνο στο Κορκ, δεν είχε κάνει μια απλή, φιλική συζήτηση με κάποιον Ιρλανδό. «Εφθασα στην πρώτη προπόνηση με πολύ άγχος», περιγράφει. «Δεν ήξερα πώς θα αντιδράσουν σε μένα οι Ιρλανδοί. Πάντα αισθανόμουν ότι με κοιτούσαν σαν να είμαι αλλιώτικη. Φοβόμουν ότι μπορούν να σκεφθούν πως δεν έχω δικαίωμα να βρίσκομαι εκεί και δεν θα ήθελαν να μου μιλάνε. Δεν είχα τρέξει ποτέ ομαδικά, έτσι. Στην πραγματικότητα δεν είχα τρέξει ποτέ, παρά μόνο ως παιδί. Η συμμετοχή μου στην ομάδα τόνωσε την αυτοπεποίθησή μου και άλλαξε τη ζωή μου. Εφθασα στην Ιρλανδία χωρίς χειμωνιάτικα ρούχα. Οι Ιρλανδοί στην ομάδα με πήγαν να πάρω ρούχα. Μαζί τους πήγα σε αγώνες σε όλη την Ιρλανδία. Το πιο σημαντικό για εμάς είναι να φτιάχνουμε πραγματικές φιλίες που θα διαρκέσουν μετά το τρέξιμο».
Οι Sanctuary Runners αυξήθηκαν γρήγορα, με πρόσφυγες, μετανάστες και Ιρλανδούς να δένονται εύκολα λόγω της αγάπης τους για τρέξιμο, καφέ και συζήτηση. Ομως ο Κλίφορντ ήθελε να επηρεάσει η ομάδα τις καρδιές και το μυαλό των ντόπιων. «Ισως οι ντόπιοι να μην είχαν συναντήσει ποτέ κάποιον που ζητά άσυλο, να μην ξέρουν τίποτα γι' αυτούς τους ανθρώπους. Ισως ήταν κυνικοί. Θέλαμε να ανοιχτούμε σε αυτούς. Είχαμε στην ομάδα την γυναίκα ενός αγρότη. Εκείνος δεν ήθελε να έρθει σε εμάς. Μια ώρα όμως αφότου ήρθε, μιλούσε λες και ήταν παλιός φίλος με έναν Πακιστανό. Μερικές εβδομάδες αργότερα προσκάλεσε όλη την ομάδα στη φάρμα του για φαγητό και διασκέδαση. Αυτές είναι οι στιγμές που λατρεύω. Κατανοείς ότι το τρέξιμο μπορεί να αλλάξει καταστάσεις».
Σε όποιον ενταχθεί στους Sanctuary Runners, δίνουν ένα μπλε τ-σερτ. Ολοι φορούν τα ίδια ρούχα ώστε να μην υπάρχουν ταμπέλες: δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ των Ιρλανδών και εκείνων που ζητούν άσυλο. Ολοι είναι ίσοι, μέλη της ομάδας και παίρνουν μέρος σε αγώνες σε όλη τη χώρα.
«Αυτή η ομάδα μου έδωσε τόσα πολλά», λέει ο Μοχάμεντ Ματζίντ, που έφθασε στην Ιρλανδία από το Πακιστάν πριν από τρία χρόνια. «Οταν φθάνεις σε μια νέα χώρα και δεν μιλάς την γλώσσα καλά πως να κάνεις φίλους; Η ομάδα τα έκανε όλα εύκολα. Η καλύτερη στιγμή είναι ο καφές μετά το τρέξιμο, όταν μαθαίνουμε για την ιρλανδική κουλτούρα». Δεν υπάρχει πίεση για μετάλλια ή επιτυχίες. Το σημαντικό είναι η συμμετοχή και η φιλία. Φέτος, η ομάδα σκοπεύει να πάρει μέρος στον Μαραθώνιο του Κορκ. Περίπου 1.000 Sanctuary Runners θα πάρουν μέρος. Ολοι ντυμένοι στα μπλε.
