«Ερωτα, αν θέλεις να σε λεν θεό»

Ζητείται συνθετική έμπνευση πλέον. Μετά την κατάθεση της Αγαθής Δημητρούκα, η οποία από 24 ερωτικά επιγράμματα της «Παλατινής ανθολογίας», ένα ποίημα της Σαπφώς και τρία αποσπάσματα του Αλκαίου «συνέπλεξε» 18 τραγούδια, όπως τα ονομάζει στον υπότιτλο του τομιδίου «Τα ηδονικά» (εκδ. Πατάκη). Ζητείται η έμπνευση για να αποκτήσει μουσική ο λόγος, όπως στη στιχοπλοκία: «Αγέρας να γινόμουνα, μακάρι / την ώρα που στον ήλιο περπατάς / τα στήθη σου να γύμνωνες με χάρη / να με δεχόσουν σαν πνοή δροσιάς / Μακάρι να γινόμουν να με κόψεις / τριανταφυλλάκι κόκκινο βαθύ / και χάρισμά σου τότε να με δώσεις / στα στήθη τα χιονάτα σου εσύ / Α, Ερωτα, ή όλο αφαίρεσε το αγαπώ / ή πρόσθεσε το αγαπιέμαι κι αδικίες σβήσε / Τον πόθο κοίτα να μοιράζεις ίσα και στους δυο / αν θέλεις να σε λεν θεό, αλλιώς, θεός δεν είσαι». Ο αναγνώστης δεν έχει μόνο στη διάθεσή του την φιλολογική – μετάφραση των αρχαίων επιγραμμάτων, αλλά και τα σπαράγματα για να καταφεύγει στην τριπλή σύγκριση. Η ίδια η στιχουργός, άλλωστε, αναγνωρίζει την ανάγκη για κάποιες «ευνόητες ελευθερίες» κατά τη δημιουργία των 18 «Ηδονικών», «ακριβώς όσα και τα χρόνια της ενηλικίωσης». Κατά τ’ άλλα, στη σελ. 52 ανακαλύπτουμε το πρώτο άκουσμα από το παραπάνω σπάραγμα του Ρουφίνου: «Ερωτα, αν και στους δυο ίδια τα τόξα κατευθύνεις / είσαι θεός^. Αν όμως κλίνεις προς τη μια πλευρά, θεός δεν είσαι».