Θλιβερές ιστορίες

Και επαναλαμβανόμενες. Διαβάζουμε στην «Ευθύνη» του μηνός Δεκεμβρίου του 1963 ένα σχόλιο του αλησμόνητου Κώστα Ε. Τσιρόπουλου που λέει: «Η παραγγελία αντί 1.000.000 δολαρίων ειδικά για τη βασιλική οικογένεια αεριωθούμενου αεροπλάνου δεν φαίνεται να έκανε τη σωστή εντύπωση στο κοινό. Πρόκειται για μια σπατάλη ανεπίτρεπτη, άχρηστη φυσικά τη στιγμή που τα αγροτικά μας σχολεία ούτε τζάμια έχουν ούτε τα χρειώδη για να συνεχίσουν σωστά τη λειτουργία τους. Εκείνοι που το αποφάσισαν βρίσκονται, φαίνεται, εκτός ελληνικού τόπου και χρόνου». Το πρώτο που σκέφτεται κανείς διαβάζοντας την παραπάνω είδηση, πενήντα έξι χρόνια αργότερα, είναι τι είδους κακοδαιμονία βαραίνει τη χώρα μας ώστε, αν και έχει περάσει μισός αιώνας και κάτι, οι δημόσιες δαπάνες και ό,τι εκμαιεύεται από τον κρατικό κορβανά να παραμένουν, σε μεγάλο βαθμό, αδικαιολόγητες και επιπλέον προσβλητικές και προκλητικές για το δημόσιο αίσθημα και ταυτόχρονα οι ανάγκες σε ζωτικότατους τομείς της δημόσιας ζωής να παραμένουν ανεπούλωτες, χαίνουσες. Δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει κανείς ότι μέσα σε πενήντα έξι χρόνια πολλά έχουν αλλάξει, προς το καλύτερο, στην ελληνική κοινωνία, όμως αν κάτι παραμένει αναλλοίωτο ως νοοτροπία είναι ότι το δημόσιο χρήμα μπορεί να ξοδεύεται χωρίς να ιεραρχούνται οι ανάγκες της κοινωνίας, κι αν είναι ενδεικτική η «περίπτωση» του αεριωθούμενου του 1963, είναι ακριβώς γιατί εκφράζει στο ακέραιο μια απολύτως σημερινή συνθήκη. Για την αγορά του αεριωθούμενου θα υπήρχε ασφαλώς η αιτιολογία ότι γινόταν προκειμένου να καλυφθούν ανάγκες της βασιλικής οικογένειας. Χωρίς να μπορεί να καταλάβει κανείς ποιο ήταν το πρόβλημα που θα έλυνε – γιατί φυσικά δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα – η ταχύτατη μετακίνηση των βασιλιάδων, αναρωτιέται πόσο υποδεέστερη μπορεί να ήταν, ακόμη και για υπανάπτυκτη χώρα, η ύπαρξη ενός προβλήματος όπως η κατάσταση των σχολείων στην ύπαιθρο ώστε η λύση του ν’ αναβάλλεται επ’ άπειρον.