Ο νόμος για το άσυλο (III)

Υποστήριξα στις προηγούμενες δύο παρεμβάσεις μου (στις 29 και 30 Ιουλίου) ότι το πανεπιστημιακό άσυλο μετατράπηκε καταχρηστικά σε άβατο που δεν εξυπηρετεί, αλλά πλήττει, την ακαδημαϊκή ελευθερία, καθώς και ότι αυτό δεν ήταν αναπόφευκτο. Νομικά ήταν δυνατό να εφαρμοστεί μια μορφή ασύλου σύμφωνη με τους αυθεντικούς σκοπούς του, με τρόπο και στον βαθμό που εξυπηρετεί την ακαδημαϊκή ελευθερία. Πέρα από νομικά, ήταν όμως αυτό και πολιτικά (με την ευρύτερη δυνατή έννοια του όρου) επιθυμητό; Για να θέσω το ερώτημα με άλλα λόγια, αναφέρθηκα στο πρώτο σημείωμα στην ποινική δίωξη του καθηγητή Richter για την εκφορά ακαδημαϊκού λόγου μη ανεκτού από ορισμένους. Γιατί ενώ η ελληνική Δικαιοσύνη προστάτευσε τον καθηγητή Richter, απέτυχε να κάνει το ίδιο με τα λογής λογής θύματα (της καταχρηστικής άσκησης) του πανεπιστημιακού ασύλου; Γιατί οι εφαρμοστές και ερμηνευτές του νόμου του ασύλου απέτυχαν να το περιορίσουν στα συνταγματικά ανεκτά όρια και να το στοχοπροσηλώσουν στην ακαδημαϊκή ελευθερία; Γιατί οι πρυτανικές Αρχές ή το πρυτανικό συμβούλιο (αναλόγως του εκάστοτε νομικού πλαισίου), ο εισαγγελέας, η Αστυνομία και όποιο άλλο αρμόδιο όργανο αποφεύγουν τη δράση δυνάμεων ασφαλείας στο πανεπιστήμιο, ακόμα κι όταν παρίσταται επιτακτική ανάγκη ή διαπράττονται αυτόφωρα κακουργήματα (για τα οποία δεν απαιτείται κανενός είδους άδεια για αστυνομική επέμβαση);