Αντί να περνάμε από δημόσιες δίκες προθέσεων τους ανθρώπους, μπορούμε απλώς να ανατρέχουμε στα ίδια τους τα λόγια.

Ο Δανέλλης δεν εμφανίστηκε στην πολιτική προχθές. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος ανήκει στον χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς, υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Συνασπισμού και βουλευτής του. Στη συνέχεια όμως ανήκε σε ένα κομμάτι της – όχι μεγάλο, αλλά πολιτικά ενδιαφέρον – που προσέγγισε το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη και του εκσυγχρονισμού και της προοδευτικής ατζέντας του Γιώργου Παπανδρέου. Στη συνέχεια ακολούθησε το νέο κόμμα που εξέφραζε, κατά τα φαινόμενα και τα λεγόμενα, την ίδια ατζέντα. Το Ποτάμι. Προφανώς άλλαξε κόμματα, αλλά το έπραξε καθώς άλλαζαν κι αυτά.

Οι σταθερές απόψεις του για το Μακεδονικό θα έπρεπε, λοιπόν, να είναι γνωστές. Ο Σπύρος Δανέλλης, πολιτικός από μια γενιά που έχει ψηλά τους θεσμούς και το πολίτευμα, εξήγησε στη Βουλή πως, ενώ είχε υπερψηφίσει την πρόταση μομφής της ΝΔ το καλοκαίρι, τώρα η διαφοροποίηση είναι γι’ αυτόν ο μόνος τίμιος δρόμος. Πώς αποφάσισε ένας άνθρωπος σταθερός στις θέσεις του να μεταπηδά από την αντιπολίτευση στη συμπολίτευση λίγους μήνες μετά; Σε μια κυβέρνηση στην οποία έχει ασκήσει σοβαρότατη κριτική για ζητήματα σοβαρά, αξιακά; Μα γιατί υπάρχει μια κρίσιμη συνθήκη που δεν υπήρχε τότε. Με τον τρόπο και τη στιγμή που τέθηκε ζήτημα εμπιστοσύνης από τον Τσίπρα, η διατήρηση της κυβερνητικής πλειοψηφίας συνιστά προϋπόθεση για την ολοκλήρωση της συμφωνίας των Πρεσπών. Είναι ένα δίλημμα άτιμο, αλλά πραγματικό, μια κυνική μεθόδευση.

Ο Δανέλλης διάλεξε τον δύσκολο δρόμο. Με την ψήφο εμπιστοσύνης και την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών θα έχει την ευκαιρία να αποδείξει ότι εννοούσε πράγματι όσα έλεγε για το Μακεδονικό. Μετά, όμως, θα έχει πολλές ευκαιρίες να αποδείξει αν εννοούσε και τα υπόλοιπα, όσα υποστήριζε για την κυβέρνηση Τσίπρα και για το ποιες πολιτικές και ποια ρητορική ορίζουν σήμερα τον προοδευτικό χώρο.