Από τότε που κατέλαβε την εξουσία, ο Πρωθυπουργός ομνύει στην πολιτική σταθερότητα. Το βασικό επιχείρημα, το οποίο πάντως περιφρονούσε όταν ήταν ο ίδιος στην αντιπολίτευση και ζητούσε εκλογές μετ’ επιτάσεως για να τις προκαλέσει τελικά με την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, είναι πως η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες θα διαταράξει την πολιτική σταθερότητα που τόσο πολλή ανάγκη έχει η οικονομία.

Το επιχείρημα είναι έωλο. Οχι επειδή ο ίδιος δεν έκανε και πολλά για την πολιτική σταθερότητα, άρα και για την οικονομία, όταν διεκδικούσε την εξουσία. Αλλά επειδή το κλίμα που έχει διαμορφωθεί με ευθύνη του ίδιου και του κυβερνητικού του εταίρου πόρρω απέχει από την πολιτική σταθερότητα. Αντίθετα, κυριαρχεί η πολιτική αβεβαιότητα, με αποτέλεσμα, όπως θα παραδεχόταν και ο κ. Τσίπρας, όχι απλώς να εγκλωβίζεται, αλλά να απειλείται η οικονομία.

Οι κυβερνητικές ευθύνες δεν είναι ασφαλώς αόριστες. Εκτός από ονοματεπώνυμο έχουν και αιτία. Η βασική από αυτές είναι πως ο Πρωθυπουργός και ο εταίρος του πολιτεύονται με γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον. Εχουν εμπλακεί σε έναν φαύλο κύκλο αλληλοστήριξης και αλληλοϋπονόμευσης με μοναδικό κριτήριο την παράταση κατά το δυνατόν της παραμονής τους στην εξουσία. Οπως αποδεικνύεται ημέρα με την ημέρα, ούτε η οικονομία ούτε τα εθνικά θέματα υπερισχύουν αυτής τους της επιθυμίας.

Μόνο που τέτοιες συμπεριφορές δεν συνιστούν πολιτική. Οι συμπεριφορές αυτές είναι απόρροια ενός καθαρού καιροσκοπισμού, θύμα του οποίου πέφτει τελικά η ίδια η χώρα. Οι κύριοι Τσίπρας και Καμμένος δεν μπορούν πλέον να αδιαφορούν γι’ αυτό. Οσο και αν αγωνιούν γι’ αυτά που τους ενδιαφέρουν.