Οι μέρες προσφέρονται για ασυγκράτητο καταναλωτισμό. Δίνουν, όμως, την ευκαιρία και την αφορμή για στοχαστικές παρατηρήσεις, με κάπως υψηλότερο χρονικό ορίζοντα.

Η πρώτη. Το τσουνάμι στην Ινδονησία και η απειλή σφοδρής ενεργοποίησης στην Αίτνα (πολύ κοντά σε εμάς) ας είναι η πρώτη παρατήρηση. Ολοι γνωρίζουμε ότι η Ινδονησία προσφέρεται και στους απλούς τουρίστες και στους περαστικούς επισκέπτες με «ειδικά γούστα». Πολύ απλά: Η αποθέωση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον συνάνθρωπο. Ειδικά, από τους πλούσιους και έχοντες εις βάρος φτωχών συνανθρώπων μας. Ακόμα και παιδιών! Αυτό δεν είναι μια ακραία μορφή ανθρώπινης αλαζονείας;

Η δεύτερη. Η δήλωση του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας μας ότι «αν ανέβουν οι Τούρκοι σε οποιαδήποτε βραχονησίδα, οι Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας θα ισοπεδώσουν ακαριαία τη βραχονησίδα». Είναι πεντακάθαρο ότι αυτό οδηγεί αυτοδικαίως σε πολεμική σύγκρουση και σύρραξη. Οπωσδήποτε θα έχουμε νεκρούς. Και εκτιμώ ότι αυτό το αίμα δεν θα το συγχωρέσει ποτέ η τουρκική πλευρά. Είναι σαφές ότι η δήλωση οφείλεται σε κοινή πρωτοβουλία του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι υποβλήθηκε από τον αμερικανό πρεσβευτή στην Αθήνα. Ακόμα και έτσι δεν έχουμε καμιά ασφάλεια για τις μετέπειτα εξελίξεις και μετεξελίξεις. Δεν είναι λίγα τα προηγούμενα, που διάφορες προβοκατόρικες πρωτοβουλίες έχουν υπαινιχθεί από την πλευρά των ΗΠΑ. Και οι περισσότερες, έχουν καταλήξει σε εθνικές τραγωδίες.

Η τρίτη. Ουδείς εκ των εντίμων συμπολιτών μας αμφισβητεί ότι η παρούσα κυβέρνηση κυριαρχείται από τις επικοινωνιακές της ανάγκες και όχι από την επιθυμία επίλυσης των αντίστοιχων προβλημάτων. Πρώτα και πάνω απ’ όλα η παροχολογία. Που υπονομεύει κραυγαλέα το έργο της επόμενης κυβέρνησης. Ακολουθεί ο διχασμός και η ποινικοποίηση της δημόσιας ζωής. Μπορεί κάποιοι από τους συμπολίτες μας να «βολεύονται». Είτε με τις «αρπαχτές» των επιδομάτων, είτε με τον διχαστικό λόγο, που χωρίζει τον λαό μας σε «δικούς μας» και σε «εχθρούς». Ομως, ούτε το ένα ούτε το άλλο θα περάσει. Μπορεί να οδηγήσει σε ενίσχυση της συσπείρωσης και σε μετακίνηση ψηφοφόρων. Για ένα, όμως, δεν μπορούν να έχουν αυταπάτες. Εχει αναπτυχθεί μια δυναμική στρατηγικής τους ήττας. Ενα ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω. Οπως μας έχει διδάξει όλους μας ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Η τέταρτη. Σε λίγες εβδομάδες συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Του μοναδικού ιδρυτή της Κεντροαριστεράς, όπως συνηθίζεται να αποκαλείται ο συγκεκριμένος χώρος. Και ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Δημοκρατία επιχειρούν να «στήσουν» ένα δίπολο μεταξύ τους. Το διακηρύσσουν άλλωστε συχνά. Ακόμα και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, γνωστός από τα βιβλία του ως μαρξιστής, δήλωσε στη Βουλή ότι είναι και αυτός Κεντροαριστερός. Τι πρέπει να τους πούμε; Η έννοια της Κεντροαριστεράς δεν είναι λάστιχο όπου χωράνε τα πάντα. Συνδέεται με το κοινωνικό κράτος. Οχι το «επιδοματούχο». Με πλήρεις δομές στην Υγεία και την Παιδεία. Εχει συγκεκριμένες ευρωπαϊκές επιλογές. Και το σπουδαιότερο; Υπερασπίζεται και εμβαθύνει στους δημοκρατικούς θεσμούς.

Ο Αντώνης Βγόντζας είναι νομικός