Η επιλογή του Γιάννη Αλαφούζου να παραχωρήσει συνέντευξη μόνο σε έξι ΜΜΕ που ο ίδιος επέλεξε, αντί μιας ανοιχτής διαδικασίας με πλήρη δημοσιογραφική εκπροσώπηση, μόνο ως αναμενόμενη μπορεί να χαρακτηριστεί. Σε μια στιγμή που η παρουσία του είχε λείψει για χρόνια από τον δημόσιο διάλογο, προτίμησε ένα «περιβάλλον ελεγχόμενης έκθεσης» για την επιστροφή του.
Η απόφαση αυτή έχει ήδη προκαλέσει εύλογες αντιδράσεις, καθώς ενισχύει την αίσθηση ότι ακόμη ένα επικοινωνιακό βήμα έγινε χωρίς να ληφθούν υπόψη οι βασικοί λειτουργοί του ρεπορτάζ που βρίσκονται καθημερινά στο πλευρό της ομάδας. Όσο καλοδουλεμένη κι αν είναι μια συνέντευξη, όταν αποκλείεται ουσιαστικό κομμάτι της δημοσιογραφικής κάλυψης, η αξιοπιστία της διαδικασίας μπαίνει αναπόφευκτα στο μικροσκόπιο.
Σε καμία περίπτωση δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση η ποιότητα των συναδέλφων που θα συμμετάσχουν στο πάνελ. Αντιθέτως, η εμπειρία τους εγγυάται ότι θα εκπροσωπήσουν επάξια τον ρόλο τους. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι οι παρόντες, αλλά οι απόντες. Γιατί είναι σημαντικό το κενό που αφήνει η απουσία εκείνων που ζουν το ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού καθημερινά, στις προπονήσεις, στα ταξίδια, στις δύσκολες στιγμές.
Σε μια συνέντευξη που παρουσιάζεται ως «απάντηση σε όλα», η απουσία των ανθρώπων που θέτουν τα δύσκολα ερωτήματα εδώ και χρόνια είναι, αν μη τι άλλο, μια χαμένη ευκαιρία. Και αυτό, για τον Παναθηναϊκό και τον κόσμο του, είναι το πραγματικά θλιβερό σημείο της υπόθεσης.
