Ο Τάτσουγια Νακαντάι, μία από τις εμβληματικές μορφές του ιαπωνικού κινηματογράφου του 20ού αιώνα, πέθανε σε ηλικία 92 ετών από πνευμονία, όπως ανακοίνωσε η δημόσια τηλεόραση NHK. Η είδηση βύθισε στο πένθος τον κόσμο του ιαπωνικού και ασιατικού σινεμά, που αποχαιρετά έναν από τους τελευταίους αυθεντικούς «σαμουράι» της μεγάλης οθόνης.
Γεννημένος στο Τόκιο τον Δεκέμβριο του 1932, ο Νακαντάι ξεκίνησε την πορεία του στο θέατρο πριν βρεθεί μπροστά στις κάμερες. Το κινηματογραφικό του ντεμπούτο ήρθε με μια μικρή αλλά αξιομνημόνευτη συμμετοχή στο αριστούργημα του Ακίρα Κουροσάβα «Οι επτά σαμουράι» το 1954. Μέσα σε λίγα χρόνια, το ταλέντο και η πειθαρχία του τον ανέβασαν στην κορυφή, με την τριλογία «Η ανθρώπινη κατάσταση» του Μασάκι Κομπαγιάσι να τον καθιερώνει διεθνώς.
Στη διάρκεια των επτά δεκαετιών που διήρκεσε η καριέρα του, ο Νακαντάι πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από εκατό ταινίες, υποδυόμενος συχνά πολεμιστές, φιλοσόφους και βασανισμένους ήρωες με εσωτερική δύναμη και τραγική διάσταση. Η συνεργασία του με τον Κουροσάβα άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ιστορία του κινηματογράφου: από το «Γιοζίμπο» και το «Καγκεμούσα» μέχρι το επικό «Ραν», στο οποίο παρέδωσε μια από τις πιο συγκλονιστικές ερμηνείες του.
Πέρα από την κάμερα, ο Νακαντάι υπήρξε δάσκαλος και καθοδηγητής για νέες γενιές ηθοποιών. Μαζί με τη σύζυγό του, την ηθοποιό και σεναριογράφο Γιασούκο Μιγιαζάκι, ίδρυσαν τη σχολή θεάτρου Mumeijuku, η οποία έγινε φυτώριο καλλιτεχνών που κουβαλούν μέχρι σήμερα τη σφραγίδα της πειθαρχίας και της σεμνότητας που τον χαρακτήριζαν.
Μέχρι τα βαθιά του γεράματα, ο Νακαντάι δεν εγκατέλειψε ποτέ τη σκηνή. Η φωνή του, η κίνηση των χεριών του, η σπάνια γαλήνη με την οποία ενσάρκωνε τις πιο δύσκολες ψυχικές συγκρούσεις, τον κατέστησαν σύμβολο μιας εποχής που συνδύαζε το σπαθί με το πνεύμα. Με τον θάνατό του, το ιαπωνικό σινεμά χάνει έναν από τους τελευταίους μεγάλους εκπροσώπους της κλασικής σχολής, αλλά το βλέμμα του –συγκρατημένο, περήφανο και ανθρώπινο– θα παραμείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη όσων αγάπησαν την τέχνη του.
