Προχθές στη Λάρισα. Ενας νέος 21 ετών που δεν έμοιαζε, εμφανισιακά, με τους συνομηλίκους του της εποχής μας. Που δεν σπούδαζε, έστω και «για τα μάτια του κόσμου», δεν στέριωνε σε δουλειά και άλλα «δεν» που τον απομάκρυναν από την «κεντρική εικόνα» αυτής της ηλικίας. Ο πατέρας αλλού, η μάνα σφουγγάριζε σκάλες για το μεροκάματο. Τα χαράματα της Δευτέρας, την ώρα που η μάνα ξεκινούσε για τη δουλειά, οι γείτονες άκουσαν φωνές, φωνές από καβγά. Ηταν η ώρα που ο γιος τη σκότωνε με 26 μαχαριές. Με ένα μικρό μαχαίρι που έμπηγε και ξανάμπηγε στο σώμα της. Ωρες μετά, προσπάθησε να απαλλαγεί από το πτώμα με τρόπο άτσαλο που τον πρόδωσε αμέσως. «Τους ακούγαμε συχνά να μαλώνουν» λένε οι γείτονες. «Είχαν προστριβές για τα οικονομικά και γιατί του έλεγε να αδυνατίσει» ομολογούν οι συγγενείς. Ηταν η κακιά η ώρα.
Πριν από τρεις μέρες στη Νέα Σμύρνη. Ο πατέρας ετών 71, ο γιος 45, στο παρελθόν εξαρτημένος από ουσίες. Τον είχε πάει, λένε, πολλές φορές σε κέντρα απεξάρτησης. Είχε καταθέσει μάλιστα εναντίον του σε δίκη για διακίνηση ναρκωτικών καθώς πίστευε πως, αν έμπαινε φυλακή, θα ήταν πιο εύκολο να απεξαρτηθεί. Πάλι οι γείτονες άκουσαν, πρωινιάτικα, κραυγές από καβγά. «Με σκοτώνει ο πατέρας μου» φώναζε ο γιος, «Δεν αντέχω άλλο» ο πατέρας και μετά «Τι έκανα; Τι έκανα;». Αυτό που έκανε ήταν ότι είχε μαχαιρώσει θανατηφόρα τον γιο πάνω σε έναν άγριο τσακωμό. Η γειτονιά λέει για έναν πατέρα που τον είχε ρουφήξει η μαύρη τρύπα του εθισμού του γιού του. Ηταν η κακιά η ώρα.
Πριν από έξι μέρες σε ένα χωριό κοντά στην Αμφιλοχία. Ο γιος 67 χρόνων, ο πατέρας 95 με άνοια. Ο άλλος γιος πήρε τον αδελφό του να του ανακοινώσει ότι, λόγω της κατάστασης του πατέρα του, θα τον έπαιρνε στο δικό του σπίτι. «Δεν χρειάζεται» του είπε εκείνος «τον σκότωσα». Τον είχε σκοτώσει χτυπώντας με μια γκλίτσα αλλά και με μαχαιριές, η Αστυνομία βρήκε τον 95χρονο μέσα σε μια λίμνη αίματος. Κάποια υπηρεσία είχε επισκεφθεί τον πατέρα πριν από λίγες ημέρες, είχε δει στο σώμα και το πρόσωπο σημάδια από χτυπήματα, αδιαφόρησε. Ο γιος, πρώην αστυνομικός, είχε, λένε, στο παρελθόν προβλήματα με τον νόμο. Αλλά και θέματα ψυχολογικά. «Ακολουθούσε φαρμακευτική αγωγή αλλά δεν έπαιρνε πάντα τα χάπια του» είπαν κάποιοι. Ηταν η κακιά η ώρα.
Πόσες «κακιές ώρες» έχουν στοιχειώσει, τον τελευταίο καιρό, την ειδησεογραφία; Εχω χάσει τον λογαριασμό. Ξεπετάγονται κάθε λίγο από παλαιότερες δημοσιεύσεις και διαπιστώνω ότι η μία «κακιά ώρα» έρχεται και «διπλώνει» πάνω στην άλλη. Κάποιες τις ξεχνάμε, κάποιες, λόγω συνθηκών, καρφώνονται για καιρό στο μυαλό μας (η φωτογραφία του τρίχρονου Αγγελου που τον σκότωσαν στο ξύλο στο Ηράκλειο της Κρήτης, μου λένε ότι υπάρχουν ακόμη στους δρόμους της πόλης).
Ε, λοιπόν, δεν είναι οι κακιές οι ώρες. Είναι το κακό παρελθόν που άφησε τις κακιές ώρες να συσσωρεύονται, να κακοφορμίζουν, να γίνονται θανατηφόρες. Είναι η απουσία της κρατικής μέριμνας για τοξικομανείς, ηλικιωμένους, μωρά παιδιά, ευάλωτα άτομα. Είναι το κουκούλωμα της ψυχικής νόσου που θεωρείται ακόμη ταμπού λες και φταίει για κάτι αυτός που νοσεί ή το περιβάλλον του. Είναι η δική μας αδιαφορία που προσπερνάει το μη κανονικό ή, ακόμη χειρότερα, το διαχειρίζεται ως κουτσομπολιό. Πολλά μπορεί να είναι, πάντως η κακιά η ώρα δεν είναι.
Πολλές Θήβες
Το έργο «Μια άλλη Θήβα» του Σέρχιο Μπλάνκο που, επί τρεις σεζόν, είναι sold out, μιλάει για την ιστορία ενός περιθωριακού νεαρού που σκότωσε με ένα πιρούνι τον κακοποιητή πατέρα του. Τον πατροκτόνο υποδύεται ο Δημήτρης Καπουράνης που, σε συνέντευξή του στα «ΝΕΑ», μου έλεγε ότι, πολύ συχνά, μετά την παράσταση, δικαστικοί και κοινωνικοί λειτουργοί τού εξομολογούνται ότι αυτό που είδαν στη σκηνή είναι η καθημερινότητά τους στη δουλειά. Νοσούμε περισσότερο απ’ όσο φανταζόμαστε.
