Τα σημερινά φωτιστικά σώματα ενσωματώνουν δεκάδες τεχνολογίες, όπως να στρίβουν και να ακολουθούν την κατεύθυνση των τροχών, να φωτίζουν εκεί που πρέπει – αυξομειώνοντας τις δέσμες, να κατεβαίνουν αυτόματα για να μην τυφλώνουν τους απέναντι οδηγούς κ.α.

Όπως, τα πράγματα δεν ήταν έτσι και πριν από 120 χρόνια. Συγκεκριμένα, σήμερα, αυτό που θεωρείται δεδομένο  τεχνολογικά, αποτελούσε σενάριο επιστημονικής φαντασίας πριν από 120 και πλέον χρόνια , αφού χρησιμοποιούνταν φανοί (φανάρια) στο εμπρός τμήμα του αυτοκινήτου.

Πρωταρχικός σκοπός δεν ήταν ο φωτισμός του δρόμου αλλά το να γίνεται αντιληπτό το αυτοκίνητο από τους υπόλοιπους χρήστες των δρόμων.

Όπως στα τέλη του 19ου αιώνα, όπου το νέο σύστημα φωτιστικών της Opel προχώρησε ένα ακόμη βήμα. Συγκεκριμένα, η γύρω περιοχή φωτιζόταν με κοινά κεριά, χωρίς να πρέπει οι οδηγοί να τα κουβαλάνε μαζί τους.

Το κερί εδραζόταν σε έναν άξονα πάνω από τον οποίο ήταν τοποθετημένος ο ‘προβολέας’ ως ένα κρυστάλλινο δοχείο με καθρέπτη. Ένα ελατήριο πίεζε συνεχώς το κερί προς τα πάνω όσο ήταν αναμμένο για να φωτίζει σε ένα σταθερό ύψος μέσα από το κρύσταλλο. Μία απλή λύση χαμηλού κόστους αλλά εξαιρετικά αποτελεσματική – με λίγα λόγια, τυπική Opel.