Η αλήθεια είναι πως ακόμη και στη φάση των 16 να ολοκληρωνόταν το Μουντιάλ θα ήμασταν απόλυτα ευχαριστημένοι. Ολα προλάβαμε και τα είδαμε: έως και την Αγγλία να προκρίνεται σε διαδικασία πέναλτι, έχοντας μάλιστα αστοχήσει πρώτη! Γίναμε μάρτυρες επίσης του πρωτοφανούς αποκλεισμού της Γερμανίας έπειτα από ήττα από τη Νότια Κορέα (σε ματς όπου η Μάνσαφτ καιγόταν για νίκη και οι αντίπαλοι ήταν αδιάφοροι), αποχαιρετήσαμε τον Κριστιάνο Ρονάλντο και τον Λίο Μέσι από το τέταρτο Παγκόσμιο Κύπελλο της καριέρας τους όπου δεν κατάφεραν να σκοράρουν… παρακάτω από τους ομίλους. Είδαμε ακόμη την «ανάσταση» της Ρωσίας που ζει τις καλύτερες ποδοσφαιρικές ημέρες της σύγχρονης Ιστορίας της, είδαμε αουτσάιντερ να επαναστατούν με αιτία απέναντι σε κλασικά φαβορί. Κάθε ματς μια αυτοτελής ιστορία. Προνόμιο μοναδικό…

Είναι πραγματικά ένα πολύ ενδιαφέρον Παγκόσμιο Κύπελλο. Οχι τόσο για το επίπεδο ποδοσφαίρου που παρουσιάζεται, ούτε για πιθανές νέες τάσεις που προφανώς δεν προλαβαίνουν να αποκαλυφθούν σε ένα τουρνουά φόρμας που έχει διάρκεια ενός μήνα. Το διαφορετικό σε αυτό το Μουντιάλ είναι η αίσθηση πως όλα (και από όλους) μπορεί να συμβούν. Οι αποστάσεις μοιάζουν μικρότερες από ποτέ και οι «νόρμες» πάνω στις οποίες βασίζεται το παιχνίδι μοιάζουν κοινές. Μουντιάλ της παγκοσμιοποίησης.

Είναι ένα πρώτης τάξεως μάθημα όλο αυτό, και για εκείνους που βρέθηκαν στη Ρωσία και για εκείνους που τη βλέπουν από την τηλεόραση. Ενα καλό μάθημα μεταξύ άλλων και για τη δική μας εθνική ομάδα, που τέσσερα χρόνια πριν έδινε την εντύπωση πως έχει πια στρογγυλοκαθίσει σε ένα επίπεδο και τέσσερα χρόνια αργότερα ψάχνει εκ νέου ταυτότητα και χαρακτήρα. Θυμίζουμε ότι οι Κροάτες μάς απέκλεισαν στη διαδικασία των μπαράζ. Οι ίδιοι Κροάτες που σήμερα ψάχνουν ένα εισιτήριο για τον παράδεισο. Εως τους ημιτελικούς που έφτασαν και στην πρώτη τους συμμετοχή σε Μουντιάλ. Με την ευκαιρία: Ηταν 1998 όταν ο (νυν πρόεδρος της ομοσπονδίας) Σούκερ, ο Μπόμπαν, ο Προσινέτσκι και οι άλλοι της πιο χαρισματικής γενιάς που πέρασε μέχρι χθες έκαναν κάτι που έμοιαζε ανεπανάληπτο. Σήμερα είναι ο Μόντριτς και ο Ράκιτιτς και απέναντι είναι το μέγεθος της διοργανώτριας. Χρειάστηκε να περιμένουν είκοσι χρόνια, αλλά άξιζε τον κόπο.

Οπως αξίζει τον κόπο να δούμε τελικά στο φινάλε αυτής της διαδρομής κάτι απίθανο. Να φτάνει ένα αουτσάιντερ ώς το τέλος του δρόμου. Και, γιατί όχι, να σηκώνει και την κούπα. Δεν είναι μόνο οι Κροάτες. Περισσότερα αουτσάιντερ είναι στο κόλπο από τα ζωντανά φαβορί. Δεν συμφωνείτε;

Τελευταία Νέα