Αναζήτηση
Είναι πάντοτε όμορφο το Βελιγράδι…
Ομορφο, με όμορφα τοπία, με όμορφες γυναίκες και βεβαίως με όμορφο μπάσκετ, που ωστόσο έχει να βγει πρώτο στα καλλιστεία εδώ και δεκαέξι χρόνια!
Είναι κιόλας οι Σέρβοι εγωιστές, υπερήφανοι και καλομαθημένοι στην ευημερία, οπότε αυτό το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησαν στο Μουντομπάσκετ του 2002 στην Ιντιανάπολις τους στοιχειώνει ακόμη περισσότερο. Βρήκαν βεβαίως ένα κάποιο υποκατάστατο με το μαζεμένο ασήμι που εξόρυξαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014, στο Ολυμπιακό Τουρνουά του 2016 και στο Ευρωμπάσκετ του 2017, αλλά τους τρώει το μαράζι…
Βλέπουν κιόλας εδώ και οκτώ χρόνια τα Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας με το κιάλι και συνειδητοποιούν με θλίψη πόσο επίκαιρος είναι ο τίτλος της ταινίας που γύρισε το 1996 ο Σέρτζαν Ντραγκόσεβιτς… Lepa sela, lepo gore, ο μεθερμηνευόμενον, τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται!
Παροιμίες
Είναι λοιπόν όμορφο το Βελιγράδι παντού: από τα νερά του Σάβα και του Δούναβη μέχρι τον πεζόδρομο της Κνεζ Μιχαΐλοβα και από το φρούριο του Καλεμέγκνταν μέχρι την Μπεογκράντσκα Αρένα! Μπεογκράντσκα, έτσι μας την είπαν, έτσι σας τη λέμε, όπως είχε πει κάποτε και ο Μανώλης Μαυρομμάτης: το καινούργιο όνομά της είναι Stark Arena, προηγουμένως λεγόταν Kombank, αλλά για την ελληνική μπασκετική φυλή θα είναι πάντα η Μπεογκράντσκα Αρένα μας! Εκεί όπου πριν από δεκατρία χρόνια έπιασε η ευχή «βάλ’ το αγόρι μου» (με το τρίποντο του Διαμαντίδη στον ημιτελικό με τη Γαλλία), εκεί όπου έπειτα από είκοσι τέσσερις ώρες η Ελλάδα στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Και εκεί όπου προχθές το βράδυ έζησε το δικό του παραμύθι (με θριαμβευτικό και φαντασμαγορικό happy end) το τελευταίο παιδί-θαύμα του μπάσκετ, ο Λούκα Ντόντσιτς…
Αυτό το παραμύθι δεν είχε δράκο διότι εκείνοι που συνήθως ρίχνει στις απανταχού της Ευρώπης αρένες ο Ομπράντοβιτς βρίσκονταν σε καταστολή! Ο μόνος που ξερνούσε φωτιές ήταν ο Ιταλός Νικολό Μέλι, ωστόσο η έξαρσή του εμπίπτει στο νόημα μιας παλιάς ελληνικής παροιμίας: Τρέχα γύρευε και Νικολό καρτέρει! Εκανε βεβαίως το παιχνίδι της ζωής του ο δόλιος ο Ιταλός, όμως και στην προκειμένη περίπτωση επιβεβαιώθηκε το νόημα μιας άλλης ελληνικής παροιμίας: Αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες!
Αν και με τέτοιο μπάσκετ που έπαιξε η Ρεάλ, θαρρώ πως του Λάσο γεννούσαν ακόμη και τα κοκόρια του! Για τις κότες δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, απλώς μέσα σε λίγες ώρες μεταμορφώθηκαν σε αρπακτικά όρνεα: η αλληγορία στέκει απολύτως κι αυτή η τερατογένεση συντελέσθηκε σε δικό μας ορνιθώνα! Ενας περιπτεράς είδε τον Λάσο το πρωί της 18ης του περασμένου Απριλίου, μετά τη συντριβή των Μαδριλένων από τον Παναθηναϊκό στον πρώτο αγώνα της σειράς των πλέι οφ στο ΟΑΚΑ, του είπε φόρα παρτίδα «παίξατε σαν κότες» και αίφνης οι όρνιθες έγιναν γεράκια.
Κάμποσοι Ελληνες πάντως, που μας τιμά με τη φιλία και την αγάπη του ο Ντούσαν Ιβκοβιτς, είχαμε προλάβει να καταβροχθίσουμε δυο κατσικάκια τα οποία έβαλε στη σούβλα του σπιτιού του το Σάββατο το μεσημέρι και ακόμη και τώρα τα λιμπίζομαι και τρέχουν τα σάλια μου! Εάν ο οικοδεσπότης δεν έπρεπε να παρευρίσκεται στο γκαλά για να απονείμει στον Ντόντσιτς το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη της σεζόν, πολύ φοβάμαι πως θα είχαμε μείνει απολιθωμένοι εκεί!
Από τη βεγγέρα έλειπε βεβαίως ο Ομπράντοβιτς, διότι εκείνη την ώρα κατάστρωνε τα σχέδιά του για τον τελικό, αλλά τζίφος: ο άρχοντας των δαχτυλιδιών που διεκδικούσε τον δέκατο τίτλο του στην Ευρωλίγκα είδε τον μαθητή του Πάμπλο Λάσο να του αρπάζει τα σκήπτρα και να προσθέτει το δέκατο διαμάντι στο στέμμα της Βασίλισσας.
Κειμήλια και πανηγύρια
Είναι λοιπόν όμορφο το Βελιγράδι: όμορφο ακόμη και μέσα στα ερείπια και στα αποκαΐδια του… Κάποια από τα ερείπια που άφησαν οι βομβαρδισμοί από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ το 1999 διασώζονται ως κειμήλια μιας μνήμης που δεν είναι δα και τόσο μακρινή για να ξεχαστεί. Είναι επίσης πολύ συμβολική αυτή η μνήμη για να ανεγερθεί εκ νέου… Το παλιό κτίριο της Ραδιοτηλεόρασης στέκει στη θέση του βομβαρδισμένο σαν το απομεινάρι μιας εποχής στην οποία δοκιμάστηκε και ατσαλώθηκε ένας ολόκληρος λαός σε διαδοχικές φάσεις: πρώτα με τον εμφύλιο πόλεμο, ύστερα με τον διαμελισμό της πατρίδας που άφησε ενωμένη ο στρατάρχης Τίτο, στη συνέχεια με την ανάφλεξη στο Κόσοβο και τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ και πάει λέγοντας…
Τα αποκαΐδια πάλι βγήκαν από άλλο ανέκδοτο που ευτυχώς δεν είναι θλιβερό, αλλά πανηγυρικό: γέμισαν το Βελιγράδι το Σάββατο το βράδυ από τις φωτιές που άναψαν στο «Μαρακανά» οι οπαδοί του Ερυθρού Αστέρα στη φιέστα τους για την κατάκτηση του ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος.
Είκοσι τέσσερις ώρες αργότερα, λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, το Βελιγράδι ξαναγέμιζε από τα κίτρινα και τα μπλε κομφετί που ρίχτηκαν πάνω στον θρόνο στον οποίο ανέβηκε σεινάμενη κουνάμενη μια Βασίλισσα της Ευρώπης έπειτα από σαράντα ένα χρόνια. Προχθές, στην Μπεογκράντσκα Αρίνα, η Ρεάλ αξιώθηκε να βαδίσει στα χνάρια που είχε αφήσει στις 7 Απριλίου του 1977 στη Χάλα Πιονίρ η Μακάμπι. Τώρα οι Μαδριλένοι νίκησαν τη Φενέρμπαχτσε, τότε οι Ισραηλινοί είχαν ρίξει στο κανναβάτσο την Βαρέζε.
Η μαντεψιά του Νίκου Ζήση
Δεν φτάνει να σε λένε Ρεάλ, πρέπει να είσαι κιόλας τέτοια: για να κάνω ένα λογοπαίγνιο, η Ρεάλ υπήρξε όντως η επιτομή του ρεαλισμού σε αυτό το Φάιναλ Φορ. Ή –για να το χοντρύνω ακόμη περισσότερο –οι Μαδριλένοι δεν ήταν απλά ρεαλιστές, αλλά υπερρεαλιστές!
Βγαλμένοι από το μανιφέστο του σουρεαλισμού του Αντρέ Μπρετόν ένα πράγμα!
Ρεαλιστές καθ’ όλα: στις στοχεύσεις τους μέσα στο γήπεδο, στις αμυντικές αντιδράσεις τους, στην επιθετική ισορροπία τους, στη διαχείριση των καταστάσεων από τον πάγκο και εντός παιδιάς, στην ψυχραιμία, στο καθαρό μυαλό, στον συνδυασμό της δικής τους αλεγρίας με τις επιταγές των μεγάλων αγώνων…
Το βράδυ μετά τη νίκη επί της ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό ο Φαμπιάν Κοζέρ δέχθηκε ένα μήνυμα από τον πρώην συμπαίκτη του στην Μπάμπεργκ, Νίκο Ζήση. «Συγχαρητήρια Φάμπι. Σας είδα πολύ αποφασισμένους και είμαι σίγουρος ότι θα πάρετε το Κύπελλο» του έγραψε ο έλληνας γκαρντ, του οποίου η μαντεψιά βγήκε πέρα ώς πέρα αληθινή.
Τι απάντησε ο γάλλος γκαρντ; «Νίκο, το νιώθω κι εγώ ότι βγαίνουμε στο γήπεδο και δαγκώνουμε. Μου φαίνεται ότι θα δαγκώσω και τον φίλο σου τον Σλούκα»!
