Η κακομαθημένη γενιά της Μεταπολίτευσης

Κύριε Διευθυντά,

Ολοι εμείς που ανήκουμε στη γενιά της Μεταπολίτευσης, την Generation X για τον υπόλοιπο πλανήτη, είμαστε μια ειδική κατηγορία ανθρώπων. Εχουμε μια έπαρση προς την κοινωνία, η οποία προέρχεται από την ψευδαίσθηση με την οποία γαλουχηθήκαμε ότι κάποιος μας χρωστάει… Ποιος μας χρωστάει, τι και γιατί είναι αδιευκρίνιστα για τους περισσότερους. Απλά έχουμε την αίσθηση ότι δικαιούμαστε πράγματα που κάποιος αόρατος εχθρός μάς τα στερεί άδικα.

Θέλουμε να αμειβόμαστε πλουσιοπάροχα, χωρίς να δουλεύουμε πολύ. Θέλουμε να έχουμε εξαιρετικές παροχές παιδείας και υγείας, αλλά δεν θέλουμε να πληρώνουμε φόρους για να τις χρηματοδοτούμε. Θέλουμε να έχουμε σοβαρούς πολιτικούς, αλλά όταν έρχεται η ώρα να τους εκλέξουμε πάντα θα ψηφίσουμε αυτούς που μας παραμυθιάζουν, συμπεριφερόμενοι σαν παρθένες σαράντα ετών που πρώτη φορά τούς τάζουν έρωτα. Πάντα μας φταίει κάποιος άλλος για τα δεινά που μας βρίσκουν. Σπάνια θα πάρουμε λίγο χρόνο να καθίσουμε μπροστά στον καθρέφτη και να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στα μάτια.

Μια κακομαθημένη γενιά που δεν ζορίστηκε ποτέ σοβαρά. Τώρα περνάμε τη μεγάλη μας κρίση. Μην πάει το μυαλό σας σε κανέναν μεγάλο πόλεμο (με τα συμπαρομαρτούντα, προσφυγιές, ξεκληρίσματα κ.λπ.), κανέναν σεισμό, λιμό ή καταποντισμό. Μια οικονομική κρίση. Βαρβάτη μεν, οικονομική δε…

Οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας έλεγαν ιστορίες για την εποχή πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τον πόλεμο. Πώς επιβίωναν με όσα έβγαζε η γη τους, πώς ζούσαν χωρίς ρεύμα και τρεχούμενο νερό, πώς βίωσαν τον πόλεμο και την Κατοχή. Σήμερα βλέπουμε και διαβάζουμε για ανθρώπους εδώ παραδίπλα ή λίγο πιο μακριά που περνούν τα ίδια και χειρότερα. «Ανοησίες» θα μου πείτε. «Συγκρίνεις ανόμοια πράγματα και συγχέεις γεγονότα και καταστάσεις». Ισως να έχετε δίκιο.

Εγώ, πάλι, λέω να πάω στον ψυχολόγο γιατί έχω μεγάλα υπαρξιακά προβλήματα… Ή απλά θα πατήσω το κουμπί να ανάψω το φως, θα πάρω μια παγωμένη Coca-Cola από το ψυγείο και θα συνεχίσω να «μάχομαι για το δικαίωμά μου στο γλέντι» παραφράζοντας τους Beasty Boys…

Με εκτίμηση,

Μαργαρίτα Ξανθοπούλου

Γαλάτσι

Κύριε Διευθυντά,

Σίγουρα μας ψεκάζουν και όσοι δεν το έχουμε αντιληφθεί, κακό του κεφαλιού μας…

Καλά θα κάνουμε να αποδεχθούμε τον ψεκασμό ως επακόλουθο σε ό,τι μας συμβαίνει, διαφορετικά θα πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με μια αμείλικτη πραγματικότητα που θα μας εξουθενώνει και θα μας εξοντώνει χωρίς αναισθητικό.

Συρία… 14 Απρίλη του σωτηρίου έτους 2018. Λίγο πριν το χάραμα, εκεί στο λυκόφως της αυγής, τ’ αστέρια χάθηκαν από τον ουρανό για να περάσουν οι Τόμαχοκ που κουβαλούσαν το ανθρωπιστικό τους κτύπημα στις χημικές εγκαταστάσεις του Ασαντ. Μιάμιση ώρα μετά, το θεάρεστο έργο τους είχε συντελεσθεί. Η ανθρωπιστική επέμβαση της Δύσης είχε απονείμει απλόχερα δικαιοσύνη. Το χημικό οπλοστάσιο του καθεστώτος διαλύθηκε. Εκτός από τον ίδιο τον Ασαντ που εθεάθη ατσάκιστος με το Samsonite του στην καθημερινή του συνήθεια.

Υπάρχει όμως μια μικρή λεπτομέρεια που ταλαιπωρεί και προβληματίζει όλους εμάς τους αμετανόητα αψέκαστους. Πώς γίνεται με το που ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα και οι πρώτοι περίεργοι άνθρωποι επισκέφτηκαν τον βομβαρδισμένο χώρο –όπως μας έδειξαν τα τηλεοπτικά συνεργεία –να μην τους έπνιξαν τα αέρια χλωρίου ή του σαρίν που λογικά θα είχαν εκλυθεί από τον βομβαρδισμό; Τι συνέβη δηλαδή και εκτός από τα ερείπια των κτιρίων δεν βρέθηκε ούτε ένα σπρέι πιπεριού και ούτε μια οσμή, έστω υγραερίου;

Μήπως οι «ανθρωπιστικές» Δυνάμεις –Αγγλοι Γάλλοι Αμερικάνοι –που επιχείρησαν, ενημέρωσαν νωρίτερα τους Ρώσους και εκείνοι τον Ασαντ, οπότε μας δουλεύουν όλοι για τη χρησιμότητα της επέμβασης; Μήπως η φιλεύσπλαχνη αυτή πράξη των εμπλεκομένων, σκοπό είχε να ικανοποιηθεί η ενάρετη επιθυμία της πολεμικής βιομηχανίας, να καταναλώσει κάποιες δεκάδες εκατομμύρια σε εξοπλισμούς;

Συρία… Πάνε περίπου εφτά χρόνια που ξεκίνησε ένας αδελφοκτόνος πόλεμος προκειμένου να απελευθερωθεί η χώρα από ένα απολυταρχικό καθεστώς. Αλλοι το θεώρησαν συνέχεια της Αραβικής Ανοιξης. Αλλοι έξαρση του θρησκευτικού φονταμενταλισμού ανάμεσα στους σιίτες και τους σουνίτες και κάποιοι άλλοι, πιθανόν πιο υποψιασμένοι, μίλησαν για γεωστρατηγικά-γεωπολιτικά συμφέροντα των ισχυρών στην περιοχή.

Κανείς, μα κανείς δεν σκέφτηκε ή απέφυγε να σκεφτεί ότι αυτός ο λαός ήθελε ν’ αναπνεύσει λίγο καλύτερα και να έχει λίγο περισσότερο δικαίωμα στην περιορισμένη Δημοκρατία του. Ισως γιατί στις μέρες μας η Δημοκρατία για άλλους είναι δικαίωμα που ευτελίζεται, για άλλους προνόμιο που εκτιμάται και για τους Σύρους ασυγχώρητο αμάρτημα. Αυτό το ασυγχώρητο αμάρτημα τους εξοντώνει κατά χιλιάδες, δημιουργώντας εκατόμβες θυμάτων.

Και όλα αυτά υπό την επίβλεψη του ΟΗΕ, του Συμβουλίου Ασφαλείας, των Διεθνών Οργανισμών με τα διάφορα Παρατηρητήρια που αποστρέφουν το βλέμμα τους από ένα διαρκές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Βασίλης Μαγκλάρας

Για τον μικρό Χρήστο

Αγαπητέ κύριε πρόεδρε του ΕΟΠΥΥ,

Είμαι εκπαιδευτικός από την Πτολεμαΐδα και συγχωριανός της Βασιλικής Ελευθεριάδου, της κυρίας με τον μικρό Χρήστο Εμμανουήλ Ελευθεριάδη που εδώ και δύο χρόνια ταλαιπωρείται από έναν ολόκληρο γραφειοκρατικό μηχανισμό που τυγχάνει να είστε μέλος του, προσπαθώντας να πετύχετε στο έργο σας (και από ό,τι βλέπω τα έχετε καταφέρει μειώνοντας τα ληξιπρόθεσμα χρέη του οργανισμού), και δείχνετε στα αφεντικά που σας διορίσανε ότι κάνετε σωστά τη δουλειά σας, αλλά αυτό που λέγεται ανθρώπινη πλευρά το πήγατε περίπατο να πάρει αέρα!..

Ποιο είναι πάνω από όλα, αγαπητέ κύριε πρόεδρε, τα συμφέροντα του οργανισμού και του κόμματος ή τα συμφέροντα του απλού λαού και η ζωή ενός μικρού παιδιού; Αλλά τώρα ξαφνικά αλλάξατε επίπεδο, πήρατε εξουσία εσείς ο λέκτορας του πανεπιστημίου με τα τόσα προσόντα (βλέπω το πλούσιο βιογραφικό σας), τα μεταπτυχιακά, τα μάστερ, τα διδακτορικά, αλλά τα προσόντα δεν κρύβονται στους τίτλους αλλά στα προσόντα της ψυχής, και εκεί δυστυχώς έχετε ένα απέραντο κενό όλοι εσείς οι καρεκλοκένταυροι της εξουσίας. Αν ήταν κάποιο παιδί του στενού κομματικού σωλήνα με τέτοιο πρόβλημα υγείας (βουλευτής, υπουργός, υφυπουργός κ.λπ.), εσύ η προεδράρα του ΕΟΠΥΥ θα έλυνες το θέμα στο άψε σβήσε, αλλά τώρα κάνεις τον καμπόσο και υπερασπίζεσαι με νύχια και με δόντια το σύστημα που σε διόρισε.

Αλλά, αγαπητέ, η θέση που κρατάς δεν είναι κάτι αιώνιο, γιατί όταν θα έρθει το άλλο σύστημα που θα μας σώσει από το προηγούμενο, εσύ θα πας σπίτι σου και ή θα περιμένεις να ξαναβγεί το σύστημα που σε διόρισε ή θα κοιτάξεις να τρυπώσεις κάπου, μια και έκανες την αρχή!..

Δώσε έστω και για μια φορά στη ζωή σου μια ευκαιρία να ζήσει ο μικρός Χρηστάκης και τότε οι ευχές όλων μας θα σε συνοδεύουν για μια ζωή.

ΥΓ: Δεν είμαι ένας τυχαίος, έχω και εγώ μια πορεία 23 ετών στην τεχνική εκπαίδευση και προσπαθώ, όπως κι εσείς, να κάνω όσο πιο καλά μπορώ τη δουλειά μου και να φτάσω στο τέρμα της αφήνοντας ένα καλό στίγμα που θα με συνοδεύει όταν ολοκληρώσω αυτήν την πορεία. Με συγχωρείτε για τον καυστικό λόγο που χρησιμοποίησα σε κάποια σημεία της επιστολής μου. Νομίζω ότι είναι από τα λίγα όπλα που έχει ο άνθρωπος για να αφυπνίσει κάποιους που είναι σε χειμερία νάρκη και δεν ξυπνούν με τίποτα, ξυπνούν μόνο όταν συμβεί και σε αυτούς κάτι βαρύ!..

Με τιμή,

Χαράλαµπος Γοτουχίδης