Αναζήτηση
«Ο λόγος των δανειστών είναι σχεδόν θεολογικός». Η φράση κορυφαίου στελέχους της ελληνικής κυβέρνησης που συμμετέχει στις διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς ή το κουαρτέτο φανερώνει το αδιέξοδο των ημερών. Και μιλάμε για αδιέξοδο αφού μπορεί να κατορθώθηκε μια πρώτη πολιτική συμφωνία για επιστροφή των τεχνικών κλιμακίων στην Αθήνα, η δεύτερη όμως αξιολόγηση παραμένει στον αέρα και το τρένο της ποσοτικής χαλάρωσης απομακρύνεται κι άλλο. Δεν είναι λίγοι αυτοί που φοβούνται πως ούτε τον Μάρτιο θα έχουμε ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων. Και πως η οικονομία ή τέλος πάντων η αγορά θα σέρνεται κι άλλο στον αυτόματο πιλότο της τεχνικής αυτοσυντήρησης.
Τα παραπάνω που περιγράφω αποτελούν την πιο συντηρητική ανάγνωση της συγκυρίας. Εξάλλου, είναι τουλάχιστον μελαγχολικό μια ολόκληρη κοινωνία να έχει αφεθεί απλώς στο αφήγημα της δεύτερης αξιολόγησης. Είναι τουλάχιστον μελαγχολικό μια ολόκληρη κυβέρνηση να έχει οριοθετήσει τον ρεαλισμό ή τον στόχο της στα παραπάνω. Περιορίζοντας –και με τη συνέργεια της αξιωματικής αντιπολίτευσης –τις προσδοκίες ενός λαού που σήμερα βιώνει μια πρωτόγνωρη κατάσταση (η φτώχεια στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 40% από το 2008 μέχρι το 2015, σύμφωνα με τους επιστήμονες του Ινστιτούτου Γερμανικής Οικονομίας της Κολωνίας).
Μα ένα κυβερνητικό σχέδιο, ταυτόχρονα με τη διαχείριση της επιτροπείας, θα ήταν και ένα παράλληλο σχέδιο ενθάρρυνσης της οικονομίας. Ενα σχέδιο ανακούφισης ή και επανεκκίνησης δομών και κανόνων της συλλογικής ζωής. Κι όμως. Τίποτε από αυτά δεν φαίνεται να γίνεται. Και οι σημερινοί κυβερνώντες μοιάζουν με εισπράκτορες φόρων. Μοιάζουν με τροχονόμους ενός εργατικού κόστους που διαρκώς συμπιέζεται. Μοιάζουν με απλούς θεατές μιας ολόκληρης γενιάς που ξενιτεύεται για να ζήσει. Ακόμη και το υπαρκτό πρωτογενές πλεόνασμα, που όντως πιάστηκε το 2016, δεν είναι κάτι άλλο από λεφτά που πάρθηκαν από την τσέπη του ταλαιπωρημένου λαού. Συχνά οι στόχοι και οι αριθμοί κρύβουν ανθρώπινα δράματα.
Και εντάξει οι δανειστές. Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους. Απλώς διασφαλίζουν τις εγγυήσεις πως θα τους επιστραφούν τα χρήματα –με το παραπάνω φυσικά. Εντάξει η τρόικα. Δεν φημίζεται για την ανθρωποκεντρική της διάσταση. Το ξέραμε και επί των προηγούμενων κυβερνήσεων. Εντάξει το ΔΝΤ. Θεολογικός ο λόγος του και μπακάλικη η λογική του. Σε καμία του έκθεση δεν έχει πέσει μέσα. Ο κυβερνώντες όμως; Χώρος υπάρχει για αυτοτελή πολιτική. Οι ίδιοι κατά καιρούς, εξάλλου, το λένε ή το έχουν υποστηρίξει. Εκτός αν βολεύει πολλούς το μονομερές αφήγημα της επιτροπείας –υπαρκτό –αλλά εν πολλοίς εξαντλημένο. Θα χρεωθούν όμως ολόκληρες γενιές μεταναστών και ανέργων.
