Αναζήτηση
Ακόμη κι αν η ίδια δεν το είχε υποψιαστεί, φρόντισε να της το καταστήσει σαφές η λοιμική των κοινωνικών δικτύων: Τα ατού της νέας υπουργού Εργασίας ήταν ταυτόχρονα και τα βάρη της. Το φύλο και η ηλικία. Κυρίως το πρώτο είχε προδικάσει την υποδοχή του διορισμού της.
Νέος είναι και ο Βασιλειάδης, αλλά κανείς δεν ασχολήθηκε με το πώς είχε χτενιστεί στην ορκωμοσία. Νέος είναι και ο Τζανακόπουλος, αλλά κανείς δεν μπήκε στον πειρασμό να αναρωτηθεί για τον βαθμό οικειότητας που είχε αναπτύξει, ας πούμε, με την Ολγα Γεροβασίλη, όσο υπηρετούσαν μαζί στο Μαξίμου.
Το ότι όλες αυτές οι απορίες –τις περισσότερες φορές σε καθόλου ερωτηματική μορφή –διατυπώθηκαν ποταμηδόν για την Εφη Αχτσιόγλου δεν ήταν έκπληξη. Είναι το τίμημα που επιβάλλει η πολιτική υποκουλτούρα σε όλες τις νέες γυναίκες για τη μιντιακή υπεραξία που διαθέτουν επειδή είναι νέες και γυναίκες.
Πρόκειται για κατ’ αρχήν απολιτικά χαρακτηριστικά στα οποία ο Τσίπρας φαίνεται να επένδυσε πολύ στον τελευταίο ανασχηματισμό. Ολη αυτή η σκηνοθεσία του υπουργικού παρασυμβουλίου όπου ο Πρωθυπουργός εμφανιζόταν να επιστρατεύει τη «γενιά» του φαινόταν σαν προσπάθεια να νεκραναστηθεί το ίδιο το τσιπρικό κεφάλαιο του «φρέσκου προσώπου». Εχοντας επίγνωση ότι δεν γίνεται πια αντιληπτός ως «φρέσκος», ο Τσίπρας επιχειρεί να απορροφήσει αντιγηραντικά κύτταρα από τα στελέχη που είχαν ήδη στρατολογηθεί στην κυβέρνησή του.
Τι βάθος πέρα από την επικοινωνιακή της στόχευση έχει αυτή η σκηνοθεσία; Τι αλλάζει στην κυβέρνηση πέρα από το στατιστικό δεδομένο του μέσου όρου ηλικίας; Στην περίπτωση της Αχτσιόγλου, μάλλον όχι και πολλά. Πολιτικά η νέα υπουργός είναι Κατρούγκαλος. Οχι μόνο επειδή ήταν ενσωματωμένη στην ηγεσία του υπουργείου. Αλλά κι επειδή στα λίγα δείγματα πολιτικού λόγου που πρόλαβε να δώσει ήταν σαν να ακούει κανείς αντίλαλο του προκατόχου της.
Δικαιούται κανείς να πιστεύει ότι η Αχτσιόγλου θα είναι πιο υπάκουη στις διαπραγματευτικές οδηγίες του Μαξίμου; Δικαιούται να το πιστεύει μόνο αν θεωρεί ότι το –λέμε τώρα –αντάρτικο φρόνημα του Κατρούγκαλου ήταν εμπόδιο στη διαπραγμάτευση. Το πρόβλημα με τον απελθόντα υπουργό δεν ήταν η προθυμία του. Ηταν ότι με τα ακροβατικά του είχε τσακίσει το κλαρί της δημοσιότητας, από το οποίο δυσκολευόταν να αποσυρθεί ακόμα κι όταν δεν είχε τίποτε να πει. Ακόμη κι όταν τον τελευταίο, αμείλικτο λόγο είχαν τα εκκαθαριστικά των συνταξιούχων.
Τα εργασιακά είναι το δυσκολότερο κεφάλαιο της δεύτερης αξιολόγησης. Λιγότερο ή περισσότερο αιματηρή, η σφαγή της ιερής για τον ΣΥΡΙΖΑ αγελάδος είναι προδιαγεγραμμένη. Ο Τσίπρας χρειαζόταν ένα χέρι απαλό. Και το βρήκε.
