Αναζήτηση
Είναι άδικο να λέει κανείς σήμερα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί σαν μονάδα πολιτικής ανακύκλωσης. Το κόμμα δεν έχει πια την ορμή της επερχόμενης δύναμης που του επέτρεπε να χρησιμοποιεί σαν καύσιμο τα χιλιοτηγανισμένα λάδια του παλαιού κομματικού συστήματος.
Γι’ αυτό ηχεί κάπως ξεκούδουνος ο θόρυβος που προκάλεσε η ανάθεση στον Αντώνη Κοτσακά του Πολιτικού Σχεδιασμού του ΣΥΡΙΖΑ. Η συριζαϊκή αναπαλαίωση του ΠΑΣΟΚ που εκπροσωπεί ο Κοτσακάς είναι πολύ παλιά για να τροφοδοτεί σήμερα αναλύσεις περί αναπροσανατολισμού του κυβερνώντος κόμματος.
Κι όμως. Η ανάδειξη του Κοτσακά σε επιτελική θέση υπερεπενδύεται με εικαζόμενους συμβολισμούς. Κάποιοι τον είδαν μέχρι και ως ενσάρκωση της «σοσιαλδημοκρατικής στροφής». Ακόμη κι αν υπήρχε «σοσιαλδημοκρατικό» εκλογικό ακροατήριο –ακόμη κι αν δεν είχε ήδη παροχετευθεί Δεξιά κι Αριστερά –ο πρώην συνεργάτης του Ακη (Τσοχατζόπουλου) θα ήταν μάλλον απρόσφορος ως πόλος έλξης. Θα ήταν σαν να ζητούσαν από τον Πολάκη να χορέψει μπαλέτο.
Αν έχει κάποια σημασία η πρόοδος στη δεύτερη κομματική καριέρα του Κοτσακά είναι γιατί υποδεικνύει εκ νέου από ποιες μεταπολιτευτικές δεξαμενές αρδεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Το τσοχατζοπουλικό ΠΑΣΟΚ ήταν η πρώτη, αλλά όχι η μόνη πηγή μεταγραφών. Η αριστερή εξουσία στελεχώθηκε κεντρικά ως κήπος όπου μπορούσαν να συγκατοικούν πρωτοσπαθάριοι του Ακη και παλαίμαχοι του νεοκαραμανλισμού. Ως σχηματισμός όπου περιφερειακά μπορούσαν, ας πούμε, να στρατολογούνται εναλλάξ ο «μεσίτης» του Κουτσόγιωργα και ο σαμουράι της νεραϊδοπαρμένης Δεξιάς.
Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί; Ο Κοτσακάς είναι διαφωτιστικός –όχι λόγω της πολιτικής καταγωγής του, αλλά λόγω της ερμηνείας που δίνει σήμερα σε αυτή την καταγωγή. Ναι, ήταν, λέει, με τον Ακη. Και δεν μετάνιωσε. Αισθάνεται δικαιωμένος. Τον δικαίωσε ο τρόπος που εξελίχθηκε η οκταετία Σημίτη.
Ο τσοχατζοπουλισμός μπορεί να κατέρρευσε, αλλά ο Κοτσακάς παραμένει τσοχατζοπουλικός. Πιστεύει ότι η Ιστορία το 1996 έπρεπε να είχε γραφτεί αλλιώς. Κι αυτό τον καθιστά εντελώς αντιπροσωπευτικό του νέου του κόμματος.
Οπως ο Κοτσακάς, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ διατελεί σε σχιζοφρενική σχέση προς το μεταπολιτευτικό παρελθόν. Σύμφωνα με τον αντισυστημικό αναθεωρητισμό του κόμματος, η Μεταπολίτευση, ιδίως η όψιμη, ήταν μια δίνη διαφθοράς και παρακμής από την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε να μας λυτρώσει. Ταυτόχρονα όμως ήταν και η μήτρα των κεκτημένων, τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα ερχόταν να παλινορθώσει.
Οντως. Η επιλογή ενός τσοχατζοπουλικού για τον Πολιτικό Σχεδιασμό δεν είναι άμοιρη συμβολισμών. Υποδηλώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προέκυψε ως επαγγελία για την επιστροφή σε ένα παρελθόν που στην πραγματικότητα δεν υπήρξε. Και κυβερνητικά εξελίσσεται σε εφαρμοσμένο αναχρονισμό. Σε ρεβάνς της Ελλάδας που ηττήθηκε το 1996.
