Αναζήτηση
Σε πρόσφατο άρθρο του στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», ο γνωστός αρθρογράφος Βόλφγκανγκ Μινχάου υποστηρίζει ότι η Αριστερά πρέπει να σταματήσει να προσπαθεί να κερδίσει τις εκλογές από το Κέντρο. Τα κεντροαριστερά κόμματα, γράφει, πρέπει να διδαχθούν από το πάθημα των Σοσιαλδημοκρατών στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, μια περίοδο κατά την οποία υιοθέτησαν μια κεντρώα γραμμή και έφτασαν να υποστηρίξουν μια αποπληθωριστική οικονομική πολιτική. Το αποτέλεσμα ήταν το ποσοστό τους να μειωθεί από 37,9% το 1919 σε 18,3% το 1933. Ανάλογη κατρακύλα γνωρίζει το SPD και σήμερα. Το μόνο κόμμα που αρνείται να υπακούσει στην οικονομική ορθοδοξία, και τάσσεται υπέρ των μεγάλων επενδυτικών προγραμμάτων, είναι οι Εργατικοί του Κόρμπιν. Κι αν οι περισσότεροι αναλυτές τούς έχουν ξεγράψει, ο Μινχάου διατηρεί τις επιφυλάξεις του.
Η «σοσιαλδημοκρατικοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να αποτελεί ένα από τα βασικά διακυβεύματα του συνεδρίου που αρχίζει σήμερα. Οι Ευρωπαίοι δεν κρύβουν ότι αυτό αποτελεί διακαή τους πόθο. Γι’ αυτό καλούν τον Τσίπρα σε διάφορες κεντροαριστερές συνάξεις και σπεύδουν να ανταποκριθούν στις προσκλήσεις του για τη συγκρότηση φανταστικών μετώπων κατά της λιτότητας. Αλλά ο Πρωθυπουργός αντιστέκεται. Πρώτον, επειδή σιχαίνεται το ΠΑΣΟΚ και αποκλείει οποιαδήποτε συνεργασία μαζί του. Δεύτερον, επειδή θα θυμώσουν οι 53 και τον Τσακαλώτο τον έχει μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ. Τρίτον, επειδή έτσι κι αλλιώς κυριαρχεί στον πέραν του Κέντρου χώρο.
Αν κόμματα όπως το Podemos και οι Εργατικοί αναζητούν την κατάλληλη γραμμή για να φτάσουν στην εξουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τέτοια προβλήματα. Στο εσωτερικό ξεπερνά τις αποτυχίες του κατασκευάζοντας συνεχώς εχθρούς και στο εξωτερικό κάνει ό,τι του λένε οι δανειστές. Οι αντιπαραθέσεις στο συνέδριο θα εξαντληθούν έτσι σε θέματα που πάντα άρεσαν στην Αριστερά, όπως οι συσχετισμοί και οι ποσοστώσεις. Πρέπει άλλωστε να προετοιμαστεί και ο ανασχηματισμός.
Οσο για το περιβόητο άνοιγμα προς τον αντίπαλο, θα μπορούσε να υλοποιηθεί με μια πρόσκληση στον Μινχάου. Ο καλός συνάδελφος θα εκθείαζε το κόμμα επειδή επιμένει αριστερά. Και στη συνέχεια θα εξηγούσε γιατί αυτή η επιμονή οδηγεί «μοιραία» σε έξοδο από το ευρώ. Για το καλό μας φυσικά.
