Αναζήτηση
Υπάρχει ο βραχύς δρόμος για τον σοσιαλισμό. Ολα γίνονται γρήγορα –σφάξτε, σκουπίστε, τελειώσατε. Αλλά, ευτυχώς, σε μας έτυχε ο μακρύς. Ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό που περιέγραψε από το βήμα της Βουλής –με ύφος που μπορεί να το παρεξηγούσε κανείς για βαρέως πεισιθάνατο, αν δεν αποκαλυπτόταν στα πρώτα λεπτά ως απλώς νυσταλέο –ο Αριστείδης Μπαλτάς.
Ο υπουργός Πολιτισμού αναγνώρισε ότι η σύμβαση που εισηγήθηκε στην εθνική αντιπροσωπεία είναι μία ήττα. Ενας συμβιβασμός σε αυτόν τον αέναο αγώνα για τον σοσιαλισμό.
Οχι, είπε ο υπουργός, οι συριζαίοι δεν είναι ούτε ψεύτες, ούτε κωλοτούμπες. Κάνουν κάποιες τακτικές οπισθοχωρήσεις προκειμένου να υπηρετήσουν μακροπρόθεσμα τον μεγάλο στόχο.
Αυτή η χιλιαστικού τύπου σκέψη δεν είναι βέβαια πρωτότυπη για την Αριστερά. Η Ιστορία αργά ή γρήγορα θα φθάσει στο καλό της τέλος. Η Αριστερά δεν σκέφτεται ούτε σε μέρες ούτε σε μήνες. Σκέφτεται σε αιώνες. Γι’ αυτό και δεν την ενδιαφέρει να δικαιωθεί σήμερα. Μπορεί και να πολεμάει και να υπογράφει Μνημόνια, χωρίς να έχει πει ψέματα. Μπορεί και να υπερψηφίζει και να καταγγέλλει τις ιδιωτικοποιήσεις, χωρίς να πέφτει σε αντιφάσεις.
Οσα οι άπιστοι βλέπουν σαν ψέματα ή αντιφάσεις δεν είναι τίποτε άλλο από ελιγμοί της άχρονης στρατηγικής ευφυΐας της Αριστεράς. Μιας ευφυΐας που πιθανότατα κανείς μας δεν θα ζήσει για να επαληθεύσει. Ο δρόμος για τον σοσιαλισμό είναι πολύ μακρύς για να χωρέσει στις μικρές ζωές μας.
Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πού καταλήγει αυτό το δόγμα. Μια εξουσία που νομίζει ότι λογοδοτεί μόνο στην Ιστορία μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό της τα πάντα. Ολα συγχωρούνται ως αναγκαίες θυσίες, ωφέλιμες ήττες, πρόσκαιροι συμβιβασμοί. Ολα γίνονται.
Δεν είναι άραγε υπερβολικό να εξηγεί κανείς τους συριζαίους σαν να ήταν αληθινοί κομμουνιστές; Ούτε ο Αδωνις δεν τους βλέπει έτσι –ή μάλλον μόνο ο Αδωνις. Η αλήθεια είναι ότι το οικοσύστημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πολλούς Μπαλτάδες –πολλά ομιλούντα δογματικά απολιθώματα. Αντιθέτως, βρίθει από το άλλο, το ελαφρύ είδος λαϊκιστή που οι αμερικανοί σχολιαστές –προσπαθώντας να εξηγήσουν τον Trump –ορίζουν ως bullshit artist. Ως βιρτουόζο της μπούρδας.
Η μπούρδα δεν ταυτίζεται με το ψέμα. Η τέχνη της μπούρδας έχει χειραφετηθεί από τη σφαίρα όπου εξακολουθεί να έχει σημασία η διάκριση μεταξύ ψέματος και αλήθειας. Ο μπουρδοτέχνης δεν επιτίθεται στην πραγματικότητα. Δεν συναντιέται καν με την πραγματικότητα.
Ποιο ψέμα είπε, ας πούμε, ο κυβερνητικός βουλευτής που ισχυρίστηκε χθες ότι η κυβέρνηση δεν ζήτησε υψηλότερο τίμημα για το Ελληνικό, γιατί τα λεφτά θα πήγαιναν στο χρέος –δηλαδή στον βρόντο; Ποια αλήθεια προσέβαλε ο Φλαμπουράρης όταν είπε ότι «είμαστε εναντίον των ιδιωτικοποιήσεων» αλλά υπέρ των «αξιοποιήσεων»;
Αυτό δεν είναι κομμουνισμός. Δεν είναι απάτη. Είναι δεξιοτεχνία.
