Αναζήτηση
Η Ιστορία συχνά είναι το καταφύγιο των ρομαντικών. Πιο σπάνια των ρεαλιστών. Και συχνότερα των τακτικιστών του παρόντος. Ο Πρωθυπουργός από την Αρτα «χτύπησε» διπλά και με μπόλικη σημειολογία.
Πρώτον, με αφορμή το ολοκαύτωμα στο Κομμένο και τη ναζιστική θηριωδία, είπε μεταξύ άλλων: «Για τη διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου η χώρα μας για πρώτη φορά έχει συγκροτημένη εθνική στρατηγική». Και συμπλήρωσε: «Η Ελληνική Δημοκρατία θα πράξει ό,τι απαιτείται σε διπλωματικό πρωτίστως και αν χρειαστεί και σε νομικό επίπεδο, προκειμένου να εκπληρωθεί αυτό το ιστορικό χρέος».
Μετά το πετυχημένο κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης, η κυβέρνηση επιχείρησε συντεταγμένα να επιστρέψει στον προμνημονιακό της λόγο. Πολύ πρόσφατα ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ανακίνησε εκ νέου το θέμα του χρέους –πάλι με εργαλείο την ιστορική μνήμη.
Ηταν αναπόφευκτο να εργαλειοποιήσει και τις γερμανικές επανορθώσεις και το κατοχικό δάνειο.
Το σημείο και η στιγμή ήταν κατάλληλα. Φορτισμένο το Κομμένο Αρτας απ’ το κατοχικό έγκλημα, από τη μια. Οικεία η περιοχή για τον ίδιο τον Τσίπρα λόγω καταγωγής, από την άλλη. Μπορεί το πλήθος να είναι έτοιμο πάντα να απασφαλίσει αντιπολιτικά, αλλά οι επέτειοι ενεργοποιούν πάντα τη συλλογική συγκίνηση. Ειδικά όταν μοιάζεις διατεθειμένος να μιλήσεις για το σήμερα διά της οδού του παρελθόντος.
Τα δίκαια αιτήματα των αποζημιώσεων από το γερμανικό κράτος τελούσαν εν υπνώσει από την κυβέρνηση για περίπου ενάμιση χρόνο.
Το timing που ξανατέθηκαν έχει κάτι απ’ το υπόστεγο που βρίσκει κάποιος όταν ξεσπάει παρατεταμένη μπόρα. Μεταξύ δύο αξιολογήσεων και τη στιγμή που ο γερμανικός παράγοντας πιέζεται απ’ τις φυγόκεντρες δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τα απογοητευτικά οικονομικά στοιχεία του οικοδομήματος, η κυβέρνηση μπορεί να αναδιπλωθεί «πατριωτικά».
Το δεύτερο «χτύπημα» του Πρωθυπουργού ήταν επίσης απ’ την ίδια ομιλία – κάδρο στην Αρτα. Ηταν η στιγμή που μίλησε για το Γεφύρι της Πλάκας: «Δίπλα από το γεφύρι συναντήθηκαν ο Αρης ο Βελουχιώτης και ο Ναπολέοντας ο Ζέρβας και έδωσαν τα χέρια, προκειμένου να προχωρήσει η συνεννόηση, η αναγκαία για την Εθνική Αντίσταση».
Εδώ, ο ίδιος ράβοντας «εθνική φουστανέλα», εμμέσως πλην σαφώς έκλεισε το μάτι σε μια ιδιότυπη επιζητούμενη συναίνεση. Οχι, δεν ήταν ακριβώς μήνυμα συμφιλίωσης και εθνικής-συλλογικής σύμπνοιας παρότι έξυπνα απέφυγε «εμφυλιοπολεμικές» αποστροφές.
Ηταν περισσότερο μήνυμα συνεννόησης με το πιο μάχιμο κομμάτι του αστισμού, σύμφωνα με τη λογική της Αριστεράς.
Ο Ζέρβας –για μερίδα των πνευματικών πατεράδων του Πρωθυπουργού –είναι περισσότερο πολιτικός πρόγονος της «πατριωτικής Δεξιάς» παρά του «κοσμοπολίτικου Κέντρου».
Ο Τσίπρας δεν πάει για εκλογές άμεσα. Αναζητεί το νέο του αφήγημα που θα έχει μπόλικη «εθνική» χροιά. Σε αυτό τον βοηθάει η αργόσυρτη αλλά σταθερή αντιγερμανική δοσολογία. Η ίδια που πριν από ενάμιση χρόνο τον έκανε πρώτη φορά Πρωθυπουργό.
