Αναζήτηση
Το χρέος είναι ένα πιάτο που τρώγεται ζεστό. Ο Αλέξης Τσίπρας το ξέρει καλά και όχι τυχαία «βρόντηξε» δήλωση – κείμενο στη σελίδα του με αφορμή την επέτειο Συμφωνίας του Λονδίνου το 1953 για τη διαγραφή του 60% του γερμανικού χρέους.
«Ο ΣΥΡΙΖΑ από την εποχή που βρισκόταν στην αντιπολίτευση αλλά και σήμερα ως κυβέρνηση θέτει επί τάπητος το ζήτημα του ελληνικού χρέους έχοντας πλέον κερδίσει σημαντικό έδαφος με συγκεκριμένα αποτελέσματα που αποτυπώνονται στην απόφαση του Eurogroup της 24ης Μαΐου», γράφει ο Πρωθυπουργός μεταπηδώντας στον πρότερο εαυτό του, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ της απομείωσης του χρέους.
Κίνηση –θα έβλεπε κάποιος –με πολλαπλά μηνύματα και αποδέκτες και με φόντο να κάνει συνεκτικό το νέο αφήγημά του.
Συνεκτικό για την περαιτέρω κυβερνητική δράση που έχει κολλήσει μεταξύ δημοσίων εσόδων και ιδιωτικοποιήσεων.
Συνεκτικό και για το κυβερνητικό κόμμα της Αριστεράς που –ας μην ξεχνάμε –έχει και συνέδριο. Πρακτικά σωστό, αφού βιώσιμο το υπάρχον χρέος το βλέπουν μόνον σουρεαλιστές και ο Σόιμπλε.
Η κίνηση Τσίπρα, προφανώς, πάει πακέτο με τις από δω και πέρα κινήσεις της σκακιέρας. Το ρεπορτάζ λέει πως εκτός απροόπτου η δεύτερη αξιολόγηση θα κλείσει. Τα εργασιακά –που ανήκουν στο ιδεολογικό υπογάστριο της Αριστεράς –θα έχουν μεταβολές αλλά όχι καθοριστικές για την πλειονότητα του εκλογικού σώματος.
Με αυτό το δεδομένο, η συζήτηση για το χρέος συμφέρει την ελληνική κυβέρνηση, μέσα στον σάκο όμως ενός συμπιεσμένου πολιτικού χρόνου που έχει βάθος τις αμερικανικές και τις γερμανικές εκλογές. Κι αυτό αφού ο ελάχιστος συσχετισμός δυνάμεων που συμφέρει τον Τσίπρα είναι ο σημερινός.
Και με δεδομένο πως ο αμερικανικός παράγοντας θέλει διευθέτηση του χρέους πριν από το τέλος του χρόνου.
Ανοίγει όμως ο Τσίπρας το χρέος με την κωνσταντοπούλεια ή προμνημονιακή λογική της μονομερούς διαγραφής του; Οχι. Το ανοίγει με τη new left-liberal λογική που κυριαρχεί σήμερα στο Μαξίμου και που θέλει επιμήκυνση του χρέους και σταθεροποίηση των επιτοκίων.
Και αλήθεια, τι να την κάνεις την απομείωση χωρίς ανάπτυξη και όταν σου ζητηθεί πρωτογενές πλεόνασμα 5% – 6% τον χρόνο; Πάλι μέτρα, πάλι συμπίεση κόστους εργασίας κ.λπ.
Το πρόβλημα, κοινώς, δεν είναι να σου κοπεί ένα μέρος του χρέους, αλλά ο τρόπος που θα αποπληρώσεις το υπόλοιπο.
Ο παραλληλισμός της ελληνικής υπόθεσης, βέβαια, με τη μείωση του χρέους της μεταπολεμικής Γερμανίας παραβλέπει πως η εκεί απομείωση δεν έγινε με ρήτρα επί του ΑΕΠ αλλά επί του εμπορικού ισοζυγίου. Με τον μπαμπούλα της ΕΣΣΔ –εδώ έχει απόλυτο δίκιο το ΚΚΕ -, οι μεγάλες χώρες αποφάσισαν να μετασχηματίσουν τη Γερμανία ως οικονομία εξαγωγών.
Συμπέρασμα: Ο Τσίπρας παίζει χρέος ως κλείσιμο του πρώτου κύκλου διακυβέρνησής του. Και ως αρχή ενός επόμενου που θα ζητήσει ευρύτερες συναινέσεις.
