Η ευκολία με την οποία ο Πρωθυπουργός καταφεύγει σε ανακρίβειες, όταν δεν λέει ατόφια ψέματα, έχει πάψει πια να προκαλεί εντυπώσεις, αν και κανονικά θα έπρεπε να μας τρομάζει και πάντως να μας ενοχλεί. Σχεδόν έχουμε αποδεχθεί ότι μπορεί να λέει ό,τι θέλει και να το ξεχνάμε την επομένη, αλλά αυτό δεν είναι χωρίς συνέπειες. Σε διαφορετικές φάσεις της περιόδου που κατέχει την εξουσία, έχει διατυπώσει εντελώς αντικρουόμενες μεταξύ τους απόψεις και πολιτικές, αλλά συνεχίζει με την ίδια άνεση να παριστάνει τον αναμάρτητο.

Εκεί όμως που το πράγμα ξεφεύγει και προκαλεί την κοινή λογική είναι όταν αναφέρεται σε πρόσφατα γεγονότα διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα. Από τις ιστορίες με τον Γιάνη Βαρουφάκη που από άγγελος έγινε διάβολος έως το παραμύθι με τον Γιάννη Στουρνάρα και τα capital controls, ο Αλέξης Τσίπρας χρησιμοποιεί την ακραία παραποίηση για να καλύψει τα νώτα του και αδιαφορεί για την πραγματικότητα. Πού ξανακούστηκε Πρωθυπουργός να φορτώνει σε υπουργό του τις ευθύνες και να τον λοιδορεί τώρα, ενώ προ έτους τον αποκαλούσε πολύτιμη περιουσία για την κυβέρνησή του. Ακόμη χειρότερα, πώς καταδέχεται να ρίχνει λάσπη στον κεντρικό τραπεζίτη λέγοντας πως δήθεν ζητούσε από τον Φεβρουάριο περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων, όταν ξέρουμε ότι απλώς προειδοποιούσε για τους κινδύνους της ανόητης διαπραγμάτευσης, και το μοιραίο συνέβη όταν ανακοινώθηκε το ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα.

Αυτή η φτηνιάρικη πολιτική μετάθεσης ευθυνών χωρίς ίχνος αυτοκριτικής και μια οφειλόμενη συγγνώμη προς τους πολίτες για τα τόσο πολλά που έγιναν αλλιώς δεν περνούν πλέον απαρατήρητα. Αν ο Τσίπρας και η παρέα που κυβερνά έριχναν μια ματιά γύρω τους και άνοιγαν τα αφτιά τους να ακούσουν τους πολίτες, θα καταλάβαιναν ότι η εποχή της ανέξοδης χυδαιότητας και του λαϊκισμού πέρασε και άφησε πίσω της συντρίμμια. Οι ελιγμοί, οι ασκήσεις επιβολής καθεστωτικών προτύπων και η απόπειρα διάλυσης των θεσμών του κράτους δικαίου δεν μπορούν να επιβληθούν για να διασώσουν την παραμονή τους στην εξουσία. Φαίνεται όμως πως από τον πανικό τους είναι ικανοί να μετέλθουν θεμιτά και αθέμιτα μέσα, αλλά ούτε αυτό μπορεί πια να τους σώσει.