Πριν από έναν χρόνο σαν σήμερα η χώρα ζούσε το μεγαλύτερο ψέμα της Μεταπολίτευσης. Η πολιτική απάτη του δημοψηφίσματος που τόσο πολλά στοίχισε και θα πληρώνουμε για δεκαετίες συνοδεύτηκε από τη φαρσοκωμωδία τής δήθεν σκληρής διαπραγμάτευσης που έφερε το χειρότερο Μνημόνιο. Τα δεινά αυτής της πολιτικής τα βιώνουμε ήδη σε… βαθμό κακουργήματος σε όλα τα επίπεδα και δυστυχώς τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμη.

Εκείνες τις μέρες και νύχτες της αβεβαιότητας και του φόβου –η χώρα να βρεθεί από τη μια στιγμή στην άλλη εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης –έγιναν πολλές εκπτώσεις και παρερμηνεύθηκαν συμπεριφορές. Σε ορισμένες περιπτώσεις τα κόμματα της λογικής αντιπολίτευσης αποδέχθηκαν καλόπιστα αλλά και από αφέλεια ακόμη και ατόφια ψέματα από τους δημαγωγούς που εκμεταλλεύτηκαν με χυδαίο τρόπο τη συγκυρία για να μείνουν στην εξουσία. Πέρα από το δράμα εκείνης της περιόδου, το χειρότερο είναι ότι ο τόπος ποτίστηκε με το δηλητήριο του διχασμού που έχει αφήσει βαριά κατάλοιπα παντού. Οπως συμβαίνει πάντοτε σε ένα τοξικό περιβάλλον, δεν υπάρχουν διασωθέντες και πρώτοι πληρώνουν όσοι βρέθηκαν πιο κοντά στην εστία που παρήγαγε το… δηλητήριο. Εν προκειμένω, οι πρωτομάστορες της φαυλότητας και της πολιτικής απάτης έχουν ήδη αρχίσει να νιώθουν την εγκατάλειψη και το διαζύγιο με την κοινωνία που ενίοτε τιμωρεί και εκδικείται για να μην αναλάβει τις δικές της ευθύνες για τα λάθη της.

Η παρέα που κυβερνά είναι προφανές ότι έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται την πλήρη αποστασιοποίηση των πολιτών από τα έργα και τις ημέρες τους, παρά τους κομπασμούς τους. Αλλωστε, απόδειξη του πανικού τους είναι η ομολογία ήττας με την προώθηση άρον άρον του νέου εκλογικού νόμου. Δεν διστάζουν να προκαλέσουν ακόμη και ακυβερνησία με την απλή αναλογική που θα διαλύσει πλήρως τη χώρα, αρκεί να φράξουν τον δρόμο προς την εξουσία στους αντιπάλους τους. Οπως όλα δείχνουν, όμως, αυτό το κόλπο δεν θα περάσει και θα υποστούν τις συνέπειες εις το ακέραιο αφού θα χάσουν με το σύστημα που κέρδισαν.