Αναζήτηση
Κάθε μέρα αυτή η, πολύ ευχαριστημένη από τον εαυτό της και εντελώς αποκομμένη από την πραγματικότητα, κυβέρνηση μας δίνει αφορμή να εμπνευστούμε έναν καινούργιο επιθετικό προσδιορισμό για το τρύπιο ρετάλι της Αριστεράς που περιφέρει ως παντιέρα κοινωνικής δικαιοσύνης, διακυβέρνησης με επίκεντρο τον άνθρωπο και άλλα τέτοια που, αν κάποτε χάιδευαν αφτιά, πλέον υποτιμούν τη στοιχειώδη πολιτική νοημοσύνη. Επιτρέψτε μου λοιπόν για τις επόμενες μέρες και μέχρι να ανανεωθεί το ρεπερτόριο να κρατήσω τον όρο «επιθεωρησιακή Αριστερά». Είναι ό,τι επιεικέστερο μπορώ να σκεφθώ όταν βλέπω τον Πρωθυπουργό και πρωτοκλασάτους υπουργούς να περπατάνε στο κόκκινο χαλί στο Πεκίνο ντυμένοι, σαν θίασος, ταξιτζήδες σε συνέλευση του συλλόγου τους.
Δεν είναι η απαξίωση γι’ αυτό που εκπροσωπούν, δηλαδή την Ελλάδα. Δεν είναι ούτε η κακογουστιά με τα κοντά ή τα ασφυκτικά στενά στον καβάλο παντελόνια και τα πόλο μέσα από τα μπλέιζερ. Είναι η συνεχιζόμενη και αδιέξοδη αυταπάτη πως δεν πα να πετσοκόβεις συντάξεις ή να έχεις διαλύσει τη δημόσια Υγεία, όταν σπας το ενδυματολογικό πρωτόκολλο δίνεις μπουνιά στα μούτρα του κατεστημένου. Και διατηρείς το αριστερό σου πλεονέκτημα. Δηλαδή, σημειολογία Δελφινάριου. Πέρυσι, τέτοιες μέρες, ο Βαρουφάκης δεν έκανε επίσημες δηλώσεις για το μέλλον της χώρας με τσίτα φιστικί πόλο μέσα από το οποίο διαγραφόταν τα στήθη του; Παραφράζοντας λοιπόν τα λόγια της Κοκό Σανέλ θα έλεγα «Ψάξε τον αριστερό μέσα στο πόλο. Αν δεν υπάρχει αριστερός, δεν υπάρχει και πόλο». Και δεν υπάρχει ένα παιδάκι να φωνάξει όπως στο παραμύθι του Αντερσεν «Ο βασιλιάς είναι γυμνός»!
