Αναζήτηση
Φραπές πρωινός, εξαϋλωμένος, να μοιάζει με καμένο αφρολέξ, το ένα πόδι στο τραπέζι και το άλλο λυγισμένο να πάλλεται σαν εκκρεμές· τσιγάρο, και περισπούδαστο ύφος καθηγητή πανεπιστημίου απέναντι σε ξέχειλο αμφιθέατρο. «Τα είχα πει εγώ…» αποφαίνεται κουνώντας το κεφάλι.
Η Αγγλία τον δικαίωσε, κι ας μην είχε πει γι’ αυτήν τίποτα. Ο Μέσι επαλήθευσε τις προβλέψεις του κι ας μη θυμόταν καν ότι η Αργεντινή έπαιζε ξημερώματα στη Χιλή. Γελάει με τον Ρονάλντο και μισεί ό,τι πετυχαίνει η Μπαρτσελόνα. Στη μικρή φωλιά του, την Ελλάδα, είναι οπαδός, συνήθως του δυνατού και αλαζόνα, και όπως ο ασβός, συνηθίζει να αφοδεύει σε ξένες φωλιές για να τις οικειοποιείται.
Είναι ο «μετά Χριστόν προφήτης», που περιμένει στη γωνία την ευκαιρία σαν τους κατά συρροή δολοφόνους στα σκοτεινά λιμανίσια δρομάκια κι όταν περάσει το θύμα του χτυπάει με μένος και λύσσα. Καγχάζει, λοιδορεί, ασελγεί, ελεεινολογεί.
Οσο πιο λαμπερός και ξεχωριστός είναι ο παθών τόσο περισσότερο επιχαίρει, τόσο περισσότερο κομπάζει για την πρόγνωσή του: «Το έλεγα ΕΓΩ».
Είναι το ποδόσφαιρο που, εκτός των άλλων, έχει και μια μαγική ικανότητα που το κάνει να ξεχωρίζει: ικανοποιεί τα πιο ταπεινά ελαττώματα του ανθρώπου κι ανάμεσα τους το κορυφαίο του Ελληνα: τη χαιρεκακία και την κακεντρέχεια.
Περίμενε στη γωνία τον Ρονάλντο: το ψώνιο, ο λιγδομάλλης, ο γύφτος που έσπρωξε τον ρεπόρτερ, ο αλαζόνας που δεν αντάλλαξε φανέλα με τον Ισλανδό, ο φουκαράς…
Ηδονίστηκε από τον αποκλεισμό της Αγγλίας: οι ξεπλυμένοι, οι άμπαλοι, οι λεχρίτες, τα ανέκδοτα του ποδοσφαίρου.
Εξερράγη από χαρά με τον Μέσι: μια τρίχα του Μαραντόνα, ο νάνος, ο κομπλεξικός, ο ηττοπαθής, ο θάμνος της Αργεντινής!
Και τώρα ανυπομονεί για τον αποκλεισμό της Γαλλίας, για να γελάσει ξανά· βλέπει στον ύπνο του τη μισητή Γερμανία να συντρίβεται, τάζει λαμπάδα για να ζήσει την ταπείνωση ποιων; Αυτών που τον ταπεινώνουν καθημερινά, αυτών που εισβάλλουν στην εικονική του πραγματικότητα και τη μουντζουρώνουν, αυτών που έγιναν πολλά περισσότερα από αυτόν.
Γιατί ο Ρονάλντο είναι παικταράς κι ας έχει ελαττώματα, γιατί η Αγγλία έχει ιστορία και πρωτάθλημα που το ζηλεύουν όλοι κι ας μη διακρίνεται σε εθνικό επίπεδο, γιατί ο Μέσι μπορεί να μην είναι Μαραντόνα αλλά είναι σολίστ στο τερέν και, τέλος, γιατί αυτός, ο «μετά Χριστόν προφήτης», είναι το τίποτα που μεγεθύνει την ανυπαρξία του στον μικρόκοσμο του φραπέ του, ρουφώντας την ενέργεια των άλλων.
Κι ενώ όλοι οι «τιποτένιοι, οι ανύπαρκτοι, οι γελοίοι» συνεχίζουν την πορεία τους προς τις κορυφές με πτώσεις, με γκρεμίσματα, με παραπατήματα, εκείνος απολαμβάνει τις μελιτζάνες παπουτσάκια, την τηγανητή συκωταριά, το τσίπουρό του και σέρνεται βαρύς και φουσκωμένος να κοιμηθεί και το πολύ πολύ να πέσει απ’ το κρεβάτι του πάνω στο όνειρο που έβλεπε πως ήταν κάποιος από αυτούς που το πρωί θα περιγελάσει.
