Οταν ο φέρων οργανισμός ενός παλιού οικοδομήματος πληγεί από ισχυρό σεισμό, τότε υπάρχουν δύο επιλογές: είτε το γκρεμίζεις και στη θέση του δημιουργείς ένα νέο, σύγχρονο οίκημα είτε το επισκευάζεις, γνωρίζοντας ότι μπορεί και να χάσει την προγενέστερη αξία του. Παρόμοια και στην πολιτική, αν ένα κόμμα υποστεί ζημιά, η ηγεσία και τα στελέχη του καλούνται να πάρουν αποφάσεις. Ή προχωρούν στη δημιουργία νέου σχήματος αν εκτιμήσουν ότι οι βλάβες είναι ανεπανόρθωτες ή επιλέγουν να το ανακαινίσουν εκτιμώντας ότι είναι ανθεκτικό.

Το άλλοτε πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ χτυπήθηκε αλύπητα από το τσουνάμι της κρίσης. Η καταβαράθρωσή του δεν άφηνε περιθώρια για αποκατάσταση. Τα ερείπια και τα συντρίμμια του δεν ήταν χρήσιμα υλικά. Η σκληρή πραγματικότητα καθιστούσε μονόδρομο τη δημιουργία νέου προοδευτικού σχήματος που θα αποτελούσε τη συνέχεια της καθημαγμένης ελληνικής Κεντροαριστεράς. Μάλιστα, θα μπορούσε να αξιοποιήσει τον πλούτο του ΠΑΣΟΚ: γνώσεις και εμπειρίες, προτάσεις, θέσεις και ιδέες, ακόμη και αξιόλογα στελέχη. Κάτι τέτοιο, όμως, θα προϋπέθετε οξυδερκή και διορατική ηγεσία, αλλά και ικανά στελέχη, αποφασισμένα να πάρουν στην πλάτη τους την ανέγερση νέου, σύγχρονου οικοδομήματος.

Ετσι όσοι κλήθηκαν να διαχειριστούν το πληγωμένο και ακρωτηριασμένο ΠΑΣΟΚ, είτε γιατί δεν ήθελαν είτε γιατί δεν μπορούσαν, περιορίστηκαν απλώς και μόνο στην αναπαλαίωση. Θεώρησαν ότι με παλιά υλικά, με παλιές ιδέες, με παλιές συνταγές θα ξανακερδίσουν την αξία του παρελθόντος, θα ανακτήσουν τη χαμένη αίγλη. Και η επιχείρηση αναστήλωσης καλά κρατεί! Το γεγονός φρόντισε να μας υπενθυμίσει η Φώφη Γεννηματά με την παρουσία της στο αμαξοστάσιο της πρώην ΕΑΣ, δηλώνοντας ότι το κόμμα θα αντισταθεί στο ξεπούλημα των αστικών συγκοινωνιών σε ιδιώτες, κερδοσκόπους, όπως έκανε το 1990 επί Μητσοτάκη.

Η παλινδρόμηση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ σε αρχέγονες θέσεις του είναι εμφανής στον λόγο και στη δράση της. Αντιμετωπίζει την πολιτική με τη μανιχαϊστική αντίληψη άσπρο – μαύρο. Βλέπει τα Μνημόνια ως άνθος του κακού, παρότι εκείνο αρχικά τα υιοθέτησε. Θεωρεί την Ευρωπαϊκή Ενωση συντηρητικό φρούριο. Αποστρέφεται τις μεταρρυθμίσεις, αποφεύγοντας και την παραμικρή αναφορά στις αποκρατικοποιήσεις. Ξεχνά ότι το ΠΑΣΟΚ κατά την περίοδο 1996-2004 έκανε πρώτο πράξη τις συμβάσεις παραχώρησης, υλοποιώντας μεγάλα έργα υποδομής. Γυρίζει την πλάτη στην ιδιωτική οικονομία, αδιαφορώντας για την επιχειρηματικότητα. Χαϊδεύει τους δημοσίους υπαλλήλους, προσβλέποντας ξανά στη μεγάλη δεξαμενή ψήφων. Απευθύνεται στο εκλογικό σώμα με πελατειακές λογικές. Με τους φακούς του παρελθόντος βλέπει και τους πολιτικούς αντιπάλους. Από τη νεοφιλελεύθερη κόλαση της ΝΔ τη χωρίζει άβυσσος, ενώ επιδιώκει τη συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας τον δύναμη της παραδοσιακής Αριστεράς.

Η προσφυγή σε αναχρονιστικές αντιλήψεις και η αδυναμία προσαρμογής στη νέα πραγματικότητα αποδεικνύουν την επιλογή της αναπαλαίωσης του ΠΑΣΟΚ.

Τελευταία Νέα