Το μεγαλείο της ψυχής του Γιώργου Πρίντεζη είναι σφυρηλατημένο σε σκληρό αμόνι εδώ και χρόνια. Το απέδειξε με τη συγκλονιστική αυταπάρνησή του στους τελικούς, ενώ είχε χάσει τον αγαπημένο του πατέρα Ιωσήφ.

Παρότι μοναχοπαίδι ο Γιώργος δεν ένιωσε ποτέ μόνος σε αυτή τη δύσκολη στιγμή καθώς η άλλη οικογένειά του, ο Ολυμπιακός, ήταν εκεί για να του σταθεί με τον «αδελφό» του Βασίλη Σπανούλη να του αφιερώνει (όπως και όλοι στην ομάδα) τον τίτλο.
«Ο Βασίλης δεν είναι απλώς φίλος, είναι αδελφός. Μπορώ να πω ότι τα τελευταία πέντε χρόνια συνεννοούμαστε με κλειστά μάτια και η σχέση μας είναι σε άλλο επίπεδο» λέει στην «Ομάδα» ο υπαρχηγός, που δεν διστάζει να υποκλιθεί στον αρχηγό.
«Χαρισματικός παίκτης, από τους μεγαλύτερους που έχουν βγει ποτέ στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και ειλικρινά τον θαύμαζα και πριν έρθει στον Ολυμπιακό, του οποίου άλλαξε την ιστορία. Προσωπικά δεν έχω ξανασυναντήσει τέτοιο μπασκετικό εγωισμό σε άλλο παίκτη, ακόμα ένα στοιχείο που τον κάνει να ξεχωρίζει. Ηταν πολύ εύκολο όταν πρωτοήλθε στην ομάδα να κάνω ένα βήμα πίσω και να αποδεχθώ τον ρόλο μου μετά τον Βασίλη. Είχα πλήρη επίγνωση της κίνησής μου και δεν ήταν απλώς για το φαίνεσθαι. Αλλιώς, θα επέλεγα μια πιο μικρή ομάδα για να είμαι εγώ το πρώτο βιολί. Το βασικό είναι να είσαι συνειδητοποιημένος και ποτέ δεν μετάνιωσα για αυτό» λέει ο Πρίντεζης, που λες και έχει μοιράσει με τον Βασίλη τα buzzer beater. Ο Γιώργος επέλεξε τα ευρωπαϊκά (τελικό με ΤΣΣΚΑ στην Πόλη και πέρυσι στον προημιτελικό με την Μπαρτσελόνα).
«Είναι λογικό πολλές από τις επιθέσεις της ομάδας να πηγαίνουν σε εμένα και στον Βασίλη. Είναι ευλογία που έχουμε βάλει τέτοια σουτ και έχουμε όμορφες ιστορίες να θυμόμαστε. Στην περίπτωση του Bill, όμως, είναι το κάτι άλλο καθώς όλοι τον περιμένουν, οι καλύτεροι αμυντικοί κλίνουν πάνω του και αυτός βρίσκει τον τρόπο και το μπουμπουνίζει. Απλά, respect» λέει ο πάντα ταπεινός Γιώργος Πρίντεζης, που δεν μπορεί να φανταστεί τον Ολυμπιακό χωρίς τον Σπανούλη.
«Ο Βασίλης θα συνεχίσει στην ομάδα και τον θεωρώ εκ των ων ουκ άνευ. Καταλαβαίνω τις δύσκολες στιγμές που περνάει η χώρα, αλλά δεν μπορεί να μη συνεχίσει και να τελειώσει εδώ την καριέρα του. Ισως είμαι λίγο πιο συναισθηματικός καθώς είχα δει το άσχημο τέλος ως παίκτη του Μίλαν (Τόμιτς) στην ομάδα το 2003 και δεν αξίζει σε κανέναν. Είδατε πόσο όμορφα ήταν με τον Διαμαντίδη ή και με τον Αλβέρτη. Κάτι θα κάνω και εγώ, αλλά δεν θα σας πω τον τρόπο που θα τον ψήσω» καταλήγει ο άσος των Ερυθρολεύκων που πέρασε το πιο δύσκολο εξάμηνο της ζωής του.

«Μέχρι το τέλος ελπίζεις σε ένα θαύμα, αλλά όταν φθάνει το μοιραίο πρέπει να το συνειδητοποιήσεις και εκεί είναι το δύσκολο. Το πώς μπόρεσα να παίξω το ξέρω μόνο εγώ και η οικογένειά μου που είναι και ο Ολυμπιακός και τους ευχαριστώ όλους από καρδιάς».

Τελευταία Νέα